dla agaty

[zimny grog]

Kochać i tracić, pragnąć i żałować,
Padać boleśnie i znów się podnosić,

co wlokłem w podróżnym worku przed miesiącem
zostawiłem za zwodzonym mostem
wszelkim miłostkom czas rozmazał makijaże

Krzyczeć tęsknocie "precz!" i błagać "prowadź!"
Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...

prawdziwe i niechciane węzełki przyrzeczeń
zmielone na grudki rzucone za obcy horyzont
kochanie zaskrzyły barwnym wielopłomieniem

Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,

znalazłem ścieżkę wśród drzew jesienią niezamarłych
nad jezioro ze stopionego w czyimś sercu szronu
tu stałaś się realnym cudem wyłonionym z chłodu

Ażeby po nas zostały jedynie
Ślady na piasku i kręgi na wodzie.

krąg zmarszczek na tafli kreśli wzlot niemego łabędzia
alejką od jutra chadzać będzie ziszczone rozstanie
tak piękne było kochanie w stawie lśni książę józef

[eka]

Agata małą literą i książę Józef też - zatem to celowy zabieg, aby... no nie rozumiem, przyznaję.
Może dlatego, że mówimy tylko o pomniku a nie o postaci historycznej i o adresatce lirycznej, a nie o osobie z krwi i kości?
Może Szanowny Autor nam wyjaśni albo nie.

Ten wiersz wieloma przyciąga smaczkami. Mnie szczególnie wymowa ostatniego wersu, liryczność z nutą ironii.
Pierwsze co sympatycznie zaskakuje to oczywiście wykorzystanie w całości wiersza pana Staffa. Aluzja literacka, a nawet więcej - wiersz innego autora w całości wykorzystany jako porównanie stanów uczuć dwóch podmiotów wierszy. A i również poetyk, mód zapisu.
Widać różnice epok literackich - i to oczywisty naddatek wiersza, pouczający dla odbiorcy.
Ważniejsze jest jednak porównanie emocji i rekapitulacji wpisanych w te dwa utwory, ale to już interpretacja.

-------------------------------------------

Iść w toń za perłą o cudu urodzie,

(...)
nad jezioro ze stopionego w czyimś sercu szronu
tu stałaś się realnym cudem wyłonionym z chłodu

Przyznaję, że obrazowanie cudu Agaty podoba mi się o wiele bardziej.


Grogu, przyjemnością było tropienie wpisanych w tym wierszu zagadek, łącznie z czasem i miejscem akcji.

[zimny grog]

Agata małą literą i książę Józef też - zatem to celowy zabieg, aby... no nie rozumiem, przyznaję.
Może dlatego, że mówimy tylko o pomniku a nie o postaci historycznej i o adresatce lirycznej, a nie o osobie z krwi i kości?
Może Szanowny Autor nam wyjaśni albo nie.

używając małych liter jestem konsekwentny. powiadają o takim zapisie jako o łatwiźnie, bowiem zwalnia to ze stosowania interpunkcji. pewnie jest coś na rzeczy. będąc z wykształcenia "technicznym", nie ukrywam, miewam wpadki w tym temacie.

pierwowzór agaty lirycznej, jak najbardziej jest osobą cielesną (ładną), zaś książę józef nie jest pomnikiem, lecz budynkiem w pewnym uzdrowisku. jego odbicie w stawie deformują pływające po nim łabędzie i dzikie kaczki. (bardzo oswojone przez kuracjuszy)

dziękuję za pochylenie się nad tekstem i wyrażenie w sumie przychylnej opinii.

rewanżuję i przyjąć zechciej

pozdrawiam

[eka]

Oczywiście, że pozostaję w opinii bardzo przychylnej, wiesz, w tej monotonii wyznań podmiotów na stronie, Twój wiersz pisany inaczej. Z konceptem, z grą, z liryczną kompozycją na Ty.

------------
To dobrze, że nie chodzi o niegdyś stojący w Łazienkach pomnik birbanta i patrioty, bo zniknął stamtąd w połowie lat sześćdziesiątych ; )

Z zainteresowaniem przeczytałam po raz kolejny wiersz dla Ładnej

Pozdrawiam.

[elka]

Książę Pepi... rany, jak ja się w nim kiedyś kochałam, na zabój, a teraz straszy gdzieś w starym stawie...

Jednak pomimo upadku mojego księcia, wiersz mi się podoba, ładnie płynie do wspomnień.

Pozdrawiam.elka.

[zimny grog]

Oczywiście, że pozostaję w opinii bardzo przychylnej, wiesz, w tej monotonii wyznań podmiotów na stronie, Twój wiersz pisany inaczej. Z konceptem, z grą, z liryczną kompozycją na T

ooo Matko!! teraz to już bele czego nie uchodzi mi wklejać, ale się porobiło. w tej sytuacji trzeba ściślej zadzierzgnąć komitywę z muzą.

pozdrawiam.

Książę Pepi... rany, jak ja się w nim kiedyś kochałam, na zabój, a teraz straszy gdzieś w starym stawie...

jednakowoż ten Książę Józef majestatycznie i w pełnej krasie odbija się w tafli. nie jest ci to posąg Pepi, jeno postawny i zacny budynek w kurorcie.

Jednak pomimo upadku mojego księcia, wiersz mi się podoba, ładnie płynie do wspomnień.

na takie słowa autorowi pojaśniało w duszy i przed oczyma.

pozdrawiam