w nocy twoje oczy są czarne

[skaranie boskie]

W nocy twoje oczy są czarne

Długa wędrówka nocnym szlakiem
prowadzi do krainy baśni;
ściany bez klamek i bez znaczeń
sprawią, że nigdy już nie zaśniesz.
Dwie studnie świecą niewiadomą -
do raju wiodą czy do piekła?
Jak wybrać, w której z nich utonąć -
przemaszerować, czy się przekraść?

Miłość nie weźmie cię w ramiona -
wiedza się na niej kładzie cieniem;
spoglądasz w pustkę, gdy uśpiona
we własne stroi się marzenie.

Zamawiam zestaw śniadaniowy -
zbyt chłodny żurek, ciepłe tyskie,
i myśl przychodzi mi do głowy,
że jestem tylko gwiezdnym błyskiem,
że zanim mrugnę resztką mocy
nie będzie miał kto spojrzeć na mnie;
na drobne rozmienione oczy
wyblakną, jak zwietrzały kamień.

A kiedy zechcę świat osłodzić
zatęchłą uczuć sacharyną,
nie próbuj, proszę, mnie odwodzić
od wspomnień, co wraz z brzaskiem zginą.



Steinheim an der Murr (D)
10 październik 2016

skaranie boskie

[alchemik]

W nocy wszystkie koty są czarne, lecz ich oczy świecą w ciemności bursztynem.

To żart, rozumiem, że te oczy są bezdenne jak studnie, to i muszą być czarne.
Ładne te studnie, wrota wyborów. Nie przekradniesz się, bo nie chcesz. Będziesz wybierał.
Miłość nie weźmie cię w ramiona
Brała wielokrotnie, a wiedza o spotkaniach i niestety pożegnaniach może być smutna, a jednak jest skarbem zdobytym w życiu.
Wspomnienia, to wiele.

Ładny, choć smutny liryk, Robercie.

Jerzy

[Leon Gutner]

Jest tutaj kilka dla Leona bezcennych motywów w odbiorze .
Czuć smutek żal są krople straty i przemijania .
To tego klimat i nastrój .
Cóż dodać .
To jest to co tygryski lubią najbardziej .

Z przyjemnością L.G.

[skaranie boskie]

Dziękuję obu panom za miłe słowa.
A przy okazji przepraszam, że tak mało się udzielam w komentarzach.
Akurat obaj jesteście w zespole, więc zapewne wiecie, że ostatnio cały czas, jaki jestem w stanie poświęcić portalowi, zabiera mi "gaszenie pożarów". Chyba muszę spacyfikować podpalaczy, bo tutaj - jak widzę - o wiele przyjemniej, niż na "komisariacie".

Może więc ?

[pallas]

Od razu zatopiłem się w ten wiersz. Widzę, że i tu się miesiąc wkradł. I to wredne słońce, co wszystko zmieniło w proch. Ja chcę widzieć te oczy cały czas.

Piotr

[skaranie boskie]

Widzę, że i tu się miesiąc wkradł

Miesiąc?
Tu się kilkadziesiąt lat życia wkradło, Pallasie.
Miło, że zajrzałeś.

[Gloinnen]

Pięknie.

Najciekawszy fragment o zestawie śniadaniowym. O tym, że marzymy o ideale, wiemy doskonale, jak powinno być, a nie jest. Los podsuwa nam pod nos oszukaną rzeczywistość podłego sortu. Czy w tym można jeszcze znaleźć nadzieję? Peel sięga do ostatnich pokładów uczucia, do wspomnień, do resztek tego, co dawniej miało blask, koloryt, smak.

Wiersz może też mówić o zmierzchu wielkiej namiętności. Oczy-studnie są czarne, a zatem niezgłębione, nie ma w nich odpowiedzi. Ale brakuje też ufności, skoro peel waha się, czy skoczyć. Kiedyś zapewne zatapiał się w nich bez namysłu.

Naprawdę, bardzo dobry wiersz napisałeś, skaranie.


(Wyobraź sobie, że to jest gorący żurek)

Glo.

[skaranie boskie]

Naprawdę, bardzo dobry wiersz napisałeś, skaranie.

Jeszcze przed chwilą zazdrościłem Dylanowi literackiego nobla. Teraz to niech on mi zazdrości, bo pozytywny komentarz od Glo to znacznie więcej.
Dziękuję.

[elka]

No i masz mnie... przed taką poezją bronić się nie potrafię. Jestem Twoja.

Ode mnie

[skaranie boskie]

Jestem Twoja.

I co ja teraz zrobię z takim nadbagażem?
Dziękuję, Elu za miły komentarz. W końcu każda pochwała łaskocze.
Chcesz coś w zamian?
To posłuchaj.