Remanent

[Elunia]

trudno pozbierać słowa
które niepowiedziane
wiszą w powietrzu

grubo zmielona litość
butwieje na dnie czegoś
co przypomina przemijanie
nie zawsze odpowiednio dotykane
za oknem słońce albo deszcz
zupełnie nieważne
gdy każdego dnia ta sama droga
pod górkę

obwiniamy przeznaczenie

[elka]

trudno pozbierać słowa
które nie powiedziane
wiszą w powietrzu

obwiniamy przeznaczenie
balansujące nad przepaścią/ bez końca, bo sama przepaść jest końcem

Środek, też bym uszczupliła, chociaż trochę, troszeczkę...

Nie gniewaj się za ingerencję... jakoś mi się tak układał Twój wiersz, gdy czytałam.

Pozdrawiam.elka.

[Koleś]

Tak, zdecydowanie uszczupliłbym ten wiersz, sporo tu prozatorskich dopowiedzeń.
Ładny ten bilans zysków i strat, może metaforyka nie jest zbyt świeża ani odkrywcza, ale mieści się w tych przemyśleniach, zbyt udziwniona mogłaby tylko zaszkodzić temu wierszowi.
Nie rzuca na kolana, ale trzyma się normy "średniej poetyckiej". Z pewnością mogło być lepiej, ale przecież zawsze może być lepiej.
Z pewnością widziałbym to, jako lekko rozbudowaną miniaturę z subtelniejszymi komunikatami, bo teraz to trochę grubo ciosany wiersz, ale jak wspomniałem, trzyma poetycki fason.
Pozdrawiam.

[Elunia]

elka, koleś - dziękuję za Wasze spojrzenie. Jeszcze raz pomyślę, nad słowami, które dobieram do pewnej myśli.
Pocięłam. Oby po cieciu, nie zmieniły sensu mojego przekazu.
Jeszcze raz dziękuję.
Pozdrawiam

[Stella]

Ja czytam bez ostatniego wersu.

Czuję.

[Elunia]

Może i masz rację. To chyba zbyteczne dopowiedzenie.
Dziękuje pomogłaś

[Koleś]

Sorry, że się jeszcze wtrącę, ale niepowiedziane powinno być chyba razem...

[Stella]

Staram się nie ingerować. Co najwyżej opisuję pierwsze wrażenie, ale ewentualne poprawki Autora to jego dobra wola

[Elunia]

Koleś - masz rację Przez to cięcie, powstał błąd. Dziękuję, że zauważyłeś.