Drzazgi miłości

[barteczekm]

Została sama, nie ma Tristana
a miała być mu Izoldą.
Senne marzenia tworzą pragnienia
kreśląc je łzami pod kołdrą.

Ach wszak te nogi zamiast po piasku
stąpać mu miały we włosach.
Zimą na śniegu, wiosną wśród trawy
a latem w złotawych kłosach.

Już tworzą klucze czarne ptaszyska,
skrzeczą jak kormorany.
Był bal maskowy, trwały igrzyska
zostały krwawiące rany.

Miłość fatalne rozdała karty
- Dama, Walet i Joker.
Trefl na nich gości jak krzyk rozdarty
pościel nie pachnie już potem.

Jak to się kończy? Zawsze podobnie
- tak już świat jest stworzony.
Namiętność kradnie dżdżyste pokłony,
wysusza wschodzącą groblę.

Ta niespełniona a wyczekana
rodzi bękarty złości.
Zostaje popiół, stopy na plaży,
pod nimi drzazgi miłości.

[skaranie boskie]

Smutne...
Mogę jeszcze kilka przymiotników dopisać, ale po co?
Do poczytania, jak najbardziej, choć wbija drzazgi.