nabrałem w usta wieczności

[biegnąca po fali]

nic nie boli
nawet w krzyżu nie strzyka od wczoraj

nie czekaj z kolacją
spal w kominku mój zapach
dotyk

inaczej wykiełkuję
którejś wiosny wrócę nie w porę
stanę w drzwiach już obcych

znów wrosnę w niestałość
ćmi jak wyrywanie korzeni w samo południe
przyszło zginać kark
przed zmierzchem nie pytaj
dlaczego

[alchemik]

No no! Bardzo interesujacy opis starości i odchodzenia, może w niebyt, może krótką pamięć pozostałych, bądź niepamięć. W delikatnych metaforach, bez zbytnich opisów, daje się odczytać ból przed odchodzeniem, pamięć o pozostajacych.
Dodajesz do tego jeszcze nadzieję wielkiego cyklu powrotów.

Przyznam, że bardzo mi się podoba ten list z tamtej strony.
Interesujący tytuł.

Jerzy Edmund

[pallas]

Ja bym się "umarły" pozbył z wiersz, zbyt wiele dopowiada, a sam tytuł już nam dużo mówi.
Podoba mi się końcówka, mówiąca, aby nie pytać, dlaczego, bo śmierć przychodzi kiedy chce i nie jest to nasza wina, powinniśmy iść dalej, pamiętając, co zawdzięczamy ludziom którzy odeszli.

[alchemik]

Ja się zgadzam z Piotrem, że umarłem , to już zbytnie dopowiedzenie.

[biegnąca po fali]

Bez "umarłem"?
Tak jakoś pusto... bez tego słowa.

[pallas]

To twój wybór, bo i wiersz piękny, jak pisałem wyżej.
Może i pusto, ale czy to już nie daję myśleć czytelnikowi, włącza czytelnikowi wyobraźnie.

[witka]

Pogrzeb, wywal kominek, bo pachnie piosenką " kiedy mnie już nie będzie "

i koniecznie ostatni wers
jak z Grechuty " Serce"

"weź to serce wyjdż na drogę i
nie pytaj się dlaczego"

Ewa, no komentarz wcale nie wredny - wiersz trzeba ratować przed takimi jak ja.
No nikt nie powiedział, że jest łatwo.
Zadroszczę pomysła.

[biegnąca po fali]

Witka - a pozostałe słowa Ci się przypadkiem z czymś nie kojarzą?
Korzenie. Albo drzwi. Tego nie było?
Poszukaj.

[witka]

OK nie ma sprawy , nie ma mnie więcej .

[biegnąca po fali]

Daj spokój. Przepraszam.