Ciało stało się słowem

[Gloinnen]

Miasto donikąd nie prowadzi,
zatacza betonowe kręgi
nad deszczowymi spojrzeniami,
które tkwią w szybach błyskiem rtęci.

Chmurność otwiera się na przestrzał,
ciężkie od mgły lampiony – gasną,
a przez wspomnienia noc przewiewa
liście zatrute gorzką aurą.

Jesień tramwajem zmyka w pustkę,
nikt nie chciał spojrzeć ani dotknąć.
Kałuża łyka z cichym pluskiem
ostatnie niepokorne słowo.

Obca ulica wrasta w krwiobieg,
na chłodnym wietrze okna szczerzy,
Wkrótce cień drzewa nieuchronnie
rozerwie światło na litery.



____________________
Glo

[lczerwosz]

trzeba uciekać z miasta rtęci
stale wdychamy ciężkie mgły
trucizna zawsze w nas zostanie
a może jest jeszcze ratunek

[Gloinnen]

a może jest jeszcze ratunek

Tak. W nas samych.

[Koleś]

Ciężko się zrobiło, te strofy jakby przygniatały czytelnika, sprawiają wrażenie, jakby ważyły tony. Ten ciężki klimat jest tu bardzo obrazowo zarysowany, wręcz depresyjnie, ale w końcówce pojawia się iskierka nadziei, bo jeśli coś się kończy, to zaczyna się drugie. Człowiek zawsze będzie wolną jednostką, nawet jeśli ta wolność jest głęboko ukryta, to stłamsić jej nie można. Słowa rozpoczną rewolucję. Zawsze rozpoczynały, zawsze na początku było słowo.

Nie wszystkie rymy mi się podobają, ale większość ma w sobie spory potencjał emocjonalny, a to, że są to rymy niedokładne, pozbawia tekst nadmiernego patosu, co jest bardzo dobrym zabiegiem. Nadmiar patosu mógłby zepsuć cały wiersz, a tak jest doskonale wyważony. Dużo tu czasowników, przez co sporo się dzieje w wierszu, ale spróbowałbym, chociaż troszkę, je ograniczyć.

Pozdrawiam.

[alchemik]

W pierwszym czytaniu odebrałem wiersz jako bardzo interesujący, miejski pejzaż jesieni. Ale przecież jesień umyka tramwajem w pustkę. Przerwanie cyklu. Nawet nie ma nadziei na zimę. To bardzo smutny wiersz o samotnym umieraniu. Umieraniu w sercu wielkiego miasta, zatrutego nie tylko smogiem, ale przede wszystkim znieczuleniem przez trucizny pośpiechu, pędu zwróconego ku wyjałowionemu, betonowemu wnętrzu, gdzie sylwetki przemykające obok są zawsze obce, a człowiek leżący w kałuży, to przykra, a nawet odrażająca anomalia. Niepotrzebne usprawiedliwienia dla ucieczki przez ignorowanie. Wielkie miasto alienuje, zatruwa.
Samotne umieranie wśród setek przechodniów. W każdej strofie doskonałe metafory odnoszące się do zatrucia i wygaszenia uczuć.
Jak choćby rtęć odbita w oknach.
Metafory, które są obrazem posępnej jesieni w mieście.

Druga strofa wyraźnie, przynajmniej dla mnie, nawiązuje do zegarmistrza. Ale nie ma gotowości na odejście. To chmurność otwiera się na przestrzał. Jest tylko gorycz samotności, niepogodzenia się niepokornym, ostatnim słowem. Ciało i wyciekające zeń światło. Litery to desygnat słów. Słowa to odchodząca istność, dusza. Monumentalna, a przecież pozbawiona patosu jest ostatnia zwrotka.

Wiersz wywołał we mnie emocje, które owionęły mnie chłodem.
Z pewnością wrócę jeszcze nieraz do niego. Przez przypomnienie, o mojej ludzkiej, nieludzkiej naturze.

W kwestii konstrukcji.
Pędzący w pośpiechu miasta dziewięciozgłoskowiec.
Bardzo dobre operowanie rymem niedokładnym.

Przecież nie mogę powiedzieć, że przeczytałem go z przyjemnością.
Przyjemnością jest dla mnie, że mogłem doczekać się Twojej poezji, Glo.
W odsłonie rymowanej.

Pozdrawiam

Jerzy Edmund

[alchemik]

Dużo tu czasowników, przez co sporo się dzieje w wierszu, ale spróbowałbym, chociaż troszkę, je ograniczyć.

Sylwek pisze, że dużo jest czasowników.
To prawda, ale to one generują ten rytm miejskiego pośpiechu w wierszu. Pośpiechu odpychających się nawzajem, bo naładowanych taką samą, negatywną energią, ludzkich cząstek elementarnych.

A jak negatywną, to znaczy negatony, czyli elektrony.
Krążące po różnych, wymuszonych fizyką, a właściwie metafizyką, orbitach miasta umykającej jesieni. Jedyny, wolny elektron, wolny przez rozpad, oddaje swoją energię, odchodząc na inne poziomy kwantowe.

[Leon Gutner]

Nic tu Leona nie przygniata ani nie waży tony .
Obraz jest wyraźny przejmujący niemal dotyka a wyobraźnia jak dobry stary Geforce od Nvidii grzeje się przetwarzając obraz .
Wszystko zapisane z dbałością i starannością w formie i treści .

Świetny wiersz .

Z uszanowaniem L.G.

[Koleś]

Napisałem, że dużo czasowników, ale to dzięki nim dużo się dzieje w tym wierszu, a to jest komplement, ale z jakichś dwóch/trzech bym wiersz odchudził.

Podobnie komplementem był ten ciężar i atmosfera wiersza, która skojarzyła mi się z ciężkimi, burzowymi chmurami, które jakby "przygniatają" czytelnika. Ale może tylko ja tak to odbieram.

[lczerwosz]

skojarzyła mi się z ciężkimi, burzowymi chmurami, które jakby "przygniatają" czytelnika. Ale może tylko ja tak to odbieram.

Ja też. Nie do wytrzymania. Ale pewnie o to chodziło autorce.

[skaranie boskie]

Jesień tramwajem zmyka w pustkę,

Majstersztyk!

Wkrótce cień drzewa nieuchronnie
rozerwie światło na litery.

Drugi.
Zwłaszcza to rozrywanie światła.
Doskonale wiemy, że można je rozszczepić na kolory, a przecież w twoim wierszu nie ma miejsca dla kolorów. On jest szary, jak szara jest, zmykająca tramwajem w pustkę jesień. Czy jesień życia? Myślę, że nie. To tylko ta pora - smutna i rozmarzona, czasem pusta, jak tramwaj na końcowym przystanku - wyzwala w nas obrazy, których zapewne wstydzilibyśmy się wiosną, albo latem.
Piękny, przesycony emocjami, ale nie przeinwestowany warsztatowo, i zarazem mądry wiersz o uczuciach i odczuciach.