Ciało stało się słowem

[eka]

Motyw miasta już zauważyłam w innych Twoich wierszach, zawsze na wpół realny, bo dzielony z przestrzenią świadomości, psychiki podmiotu. Tutaj, bardzo interesujący i znaczący jest pierwszy wers: miasto donikąd nie prowadzi. Donikąd może zwieść, a partykuła zaprzeczająca, trzyliterowe nie - zmienia wszystko. Zero wolności, jaką byłaby szansa wyjścia z betonowych kręgów.
Podmiot utkwił w zamkniętej przestrzeni miasta i wspólnej świadomości, przyglądają mu się inni mieszkańcy niemal nekropolis.
Peel się asymiluje, nawet musi, bo z tych depresyjnych kręgów betonowych nie ma wyjścia, staje się jedną z ulic.
A wtedy:

Obca ulica wrasta w krwiobieg,
na chłodnym wietrze okna szczerzy,
Wkrótce cień drzewa nieuchronnie
rozerwie światło na litery.

niszczy go inna, która drzewo (pierwotna postać podmiotu, matka natura) zamieni tylko w cień. My już w tych miejskich aglomeracjach żyć nie potrafimy, dawne, bujne życie pod słońcem zginęło. Z pór roku tylko jedna - zamierająca, kończąca cykl naturalny.
Słowo powołało świat, a ciało świat odrzuciło, zamknęło się w przestrzeni zamkniętej i światło życia rozrywa, zamienia pod wpływem kultury na litery.
Stajemy się słowem, słowem odczuwamy i badamy świat.

[Sokratex]

Witaj, Gloinnen, w smutnym świecie.
Prawdziwie do bólu.