Węglisko.

[Karma]

Ty masz dobra miniaturę, a mnie swiezbia palce. Wygrałeś.

[eka]

Z tych wszystkich rozpoczętych zdań
napisałby książkę - potem ją spalił -
a potem popiołem natarł sobie głowę

po same stopy.


Z dystansem do czynów podmiotu w interesująco wykorzystanym frazeologizmie: posypać głowę popiołem.
Tu mocniej, bo należało wetrzeć czarne resztki (z wciąż rozpalającego się paleniska słów) po same stopy.
Ale że doszedłeś do miniatury?
Hm... w zasadzie to konsekwencja treści.
Oryginalnie ujętej w wersach.

Z tym, że jeszcze trochę bym ucięła, zgodnie z potrzebami miniatur:

Z tych wszystkich rozpoczętych zdań
napisałby książkę - później spalił -
a popiołem natarł głowę

po stopy.

----------------

[alchemik]

He he!

[alchemik]

Wiesz co w tobie podziwiam, Marcinie?

Tak naprawdę jesteś nieoczytany w jakiejkolwiek poezji poza swoją.
I jesteś poetyckim geniuszem.
Odkrywasz na nowo wiele rzeczy już odkrytych.
W twoim wydaniu są bardzo świeże i twoje własne.
Nie uchybiam twoim wierszom.
Wprost przeciwnie.

[Karma]

Więcej - ja nawet w swojej nie jestem oczytany, Jurku.
Nie czytam swoich wierszy, poza momentami, kiedy ktoś mi o nich przypomni - komentarzem.
Mam we łbie Woodstock, co Ci poradzę. I nawet jak czytam coś znanego, to z założeniem:
Potrafię lepiej, potrafię bardziej - potrafię wkopać się w to po sam pierdolony szpik.

Czasem wychodzi - częściej nie. Ale i o to chodzi.

Ewie odpowiem jutro. Dzięki za czytanie.