Spotkanie na rubieżach snu

[Sokratex]

Spójrz na mnie przez siebie i uwierz, że jestem
tą, za którą bierzesz co noc inną w domu.

Popatrz w moje oczy - wciąż są w nich żołnierze
gotowi zniewalać kobiety swych wrogów.

Wstyd się przyznać tutaj, przed tobą i sobą,
że byłeś mi bliższy, choć czasem zbyt szorstki.

Ty jeszcze nie miałaś przede mną nikogo,
chociaż cię gwałciłem niemal każdej wiosny.

Lecz to nie ja czekam właśnie, kiedy wrócisz.

Mnie w tej tamtej tobie brak kurewskiej nuty.

Tęsknisz...

Tęsknię! W każdym śnie cię biorę w środku nocy.

Dałabym się zabić za każdy jej dotyk!

Więc może spróbujmy jeszcze raz, od nowa?

Dobrze! Wróć do niej, a o mnie ani słowa...

Jak się rozpoznamy?

Znowu mnie nie poznasz.


---
https://youtu.be/1EVGR6rSu0c

[Gloinnen]

Witaj, Sokratexie! Jak dawno Ciebie tu nie było! Twój powrót ogromnie cieszy.
Z przyjemnością znów czytam Twoje wersy.

Ten wiersz jest niesamowity. Są w nim zebrane wszystkie niespotkania świata.
Opisujesz dwoje ludzi, którzy pragną siebie, a nigdy nie jest dane im się do siebie zbliżyć. Zresztą, być może każde z nich jest jedynie wyobrażeniem, zrodzonym w umyśle tego drugiego. Marą senną, widziadłem, ideałem. Owa oniryczna namiętność pomiędzy parą symulakrów oznacza prawdopodobnie także nieskończoną ilość możliwości, potencjał drzemiący w każdym niespełnieniu.
Scena i dialog wydają mi się jakby żywcem wyjęte z platońskiego teatru cieni. Chwytanie żywej istoty z krwi i kości, poznawanie jej, dotykanie, pieszczota - stają się realne dopiero po zrozumieniu idei, rozpoznaniu tajemnicy. A jednak jest to niemożliwe, jak chwytanie króliczka (wszak o to chodzi, by gonić go). W momencie, gdy ucieleśnia się konkret, przestaje istnieć abolut. I tak człowiek wciąż przez całe życie poszukuje wymarzonej dla siebie rzeczywistości. W Twoim wierszu obiektem centralnym staje się idealna kochanka, ale, naturalnie, interpretację można rozszerzyć na dalsze obszary ludzkiej egzystencji.

Pozdrawiam
Glo.

[Leon Gutner]

Z pewnością każdy tworzy swój własny VR. W moim - pomysł z którego wiersz zrodzony jawi się jako ciekawy .
Sam nigdy bym jednak tak nie napisał tz . nie użyłbym takich słów.
Miesza się to nieco z moim VR poezji .
Nie jest to do końca bajka Leona ale jest coś w tym tekście co zatrzymuje i zastanawia .
Przystanąłem więc i zamyśliłem się .

Z uszanowaniem L.G.

[Sokratex]

Ujęłaś to tak, że niewiele więce sam miałbym do powiedzenia. Dziękuję.

Ten wiersz jest niesamowity. Są w nim zebrane wszystkie niespotkania świata.
Opisujesz dwoje ludzi, którzy pragną siebie, a nigdy nie jest dane im się do siebie zbliżyć. Zresztą, być może każde z nich jest jedynie wyobrażeniem, zrodzonym w umyśle tego drugiego. Marą senną, widziadłem, ideałem. Owa oniryczna namiętność pomiędzy parą symulakrów oznacza prawdopodobnie także nieskończoną ilość możliwości, potencjał drzemiący w każdym niespełnieniu.
Scena i dialog wydają mi się jakby żywcem wyjęte z platońskiego teatru cieni. Chwytanie żywej istoty z krwi i kości, poznawanie jej, dotykanie, pieszczota - stają się realne dopiero po zrozumieniu idei, rozpoznaniu tajemnicy. A jednak jest to niemożliwe, jak chwytanie króliczka (wszak o to chodzi, by gonić go). W momencie, gdy ucieleśnia się konkret, przestaje istnieć abolut. I tak człowiek wciąż przez całe życie poszukuje wymarzonej dla siebie rzeczywistości. W Twoim wierszu obiektem centralnym staje się idealna kochanka, ale, naturalnie, interpretację można rozszerzyć na dalsze obszary ludzkiej egzystencji.

Pozdrawiam
Glo.

Dodano -- 14 lis 2016, 19:45 --

Cóż, pomysł pomysłem, ale dobrze gdyby i przekaz był w miarę nieszablonowy.
Słowa są takie, jakie muszą paść, kiedy mowa o pierwotnych instynktach.
Dziękuję.

Z pewnością każdy tworzy swój własny VR. W moim - pomysł z którego wiersz zrodzony jawi się jako ciekawy .
Sam nigdy bym jednak tak nie napisał tz . nie użyłbym takich słów.
Miesza się to nieco z moim VR poezji .
Nie jest to do końca bajka Leona ale jest coś w tym tekście co zatrzymuje i zastanawia .
Przystanąłem więc i zamyśliłem się .

Z uszanowaniem L.G.

[Liliana]

Niesamowity nastrój, Sokratexie. Przeczytałam kilka razy.

Pozdrawiam, Liliana

[Sokratex]

Niesamowity nastrój, Sokratexie. Przeczytałam kilka razy.

Pozdrawiam, Liliana

Miło mi.

Dziękuję, Pięknoimienna

[skaranie boskie]

Cóż dodać?
Trochę mi zapis utrudnia czytanie. Może ne samo, czytanie, ile zrozumienie, rozdzielenie ról w dialogu. Najpierw mamy dystychy, właściwie (to nawet nie, bo musiałyby mieć rymy aa bb, te zaś rymują się ab ab), potem zaś rozstrzelone wersy. To jedyny mankament wiersza, moim zdaniem. Może warto nad tym pomyśleć.
Poza tym, mam podobne zdanie, jak Glo. Interesujący wiersz.

[Sokratex]

Cóż dodać?
Trochę mi zapis utrudnia czytanie. Może ne samo, czytanie, ile zrozumienie, rozdzielenie ról w dialogu. Najpierw mamy dystychy, właściwie (to nawet nie, bo musiałyby mieć rymy aa bb, te zaś rymują się ab ab), potem zaś rozstrzelone wersy. To jedyny mankament wiersza, moim zdaniem. Może warto nad tym pomyśleć.
Poza tym, mam podobne zdanie, jak Glo. Interesujący wiersz.

Myślę, że zbyt rytmiczny zapis popsułby specyficzny klimat wiersza.
W każdym razie zdecydowałem się właśnie tak oddać tę rozmowę.

Dziękuję i pozdrawiam.
Fajnie znów czytać Twoje słowa

[skaranie boskie]

Fajnie znów czytać Twoje słowa

Nie ja ich skąpiłem.

[Sokratex]