Skelteri

[alchemik]

Ja jednak polarną rzeźnię kojarzę sobie głównie z polowaniem na foki.
Odnajdywaniem miejsc, otworów na krze i oczekiwaniem tam z pałkami na rodziny focze.

Oczywiście biegun południowy to zupełnie inna historia.

Scott i Amundsen. Wyścig i gra.
To rzeźnia nie tylko dla psów z zaprzęgów.

Niesamowite historie czytałem o zdobywaniu pożywienia w takich wyprawach.
Mam na myśli północ.
Bywało i tak, że ludzkie mięso towarzysza wyprawy było przedstawiane jako upolowane, podczas gdy towarzysz zginął.
To dotyczy głównie zdobywania północy.
Niemniej, to dobry tytuł.

Rzeźnia, gdy to co ludzkie zostaje poddane próbie głodu i chłodu.
Rzeźnia, bo nie liczono się z jednostkami, kiedy jasne było, że musza odejść. Każdy był tam na własną odpowiedzialność z własnego wyboru - do czasu.

Poczytajcie sobie o katastrofie samolotu w Andach.
Tam nie było wyboru, tylko imperatyw przeżycia.

Niesamowity wiersz, Alku.

Wiesz, że mógłbym więcej, ale po co?
Kładzie mnie na łopatki, na krę.

Trochę o zmianach klimatycznych.

Są niemal niezauważalne dla zwykłego człowieka.

Ja pamiętam zatokę skutą lodem po horyzont.
Pamiętam swoje zabawy na krach.
Pamiętam wybieganie w morze.
Pamiętam książki o polarnym zdobywaniu.
Może to baśnie tylko, ale twój tytuł przebiegł mi mrozem po karku.

Może właśnie przez bezpamięć?

Warto było przeczytać.

Jerzy Edmund

[Sokratex]

Dzięki za reakcje

Przy okazji wspomnę jeszcze, że tekst korzeniem swoim sięga
historii zdobywania bieguna południowego, na co miał
naprowadzać tytuł. Słowo "kluczowe" dla tej historii, a warta
jest na pewno poznania, ze względu na swoją wielowarstwową
wymowę...

Przyznam, że nie skojarzyłem
Może dlatego, że niemal 20 lat czytałem czasem dzień po dniu wiersze człowieka ożenionego z prawdziwą Inuitką, ma z nią kilkoro dzieci, sam odbierał chyba wszystkie, kiedy rodziła na stojąco, bo tak podobno w tym plemieniu, z którym się połączył to robią. Poluje na wilki zamrażając np. zwiniętą w tłuszczu foki sprężynę, która po połknięciu rozwija się pod wpływem ciepła i przebija żołądek. Zwierzę zdycha w cierpieniach wiele dni, ale kogo to obchodzi, grunt, że jednego szkodnika mniej na terenie, gdzie ledwo żyją ludzie.

Jedno słowo Skelteri to trochę za mało, by wczuć się w klimat bieguna. Zresztą poezja to nie zagadka, ta moda na szczęście już praktycznie minęła.
Jan pisze wiersze prawdziwie, notabene znakomite i niepowtarzale, żeby nie zapomnieć do końca polskiego, zresztą jest to często jedyna więź ze światem cywilizowanym. Wysyła je przez satelity dzięki prądnicom swojego pomysłu. Ot, taki człowiek złota rączka, w plemieniu czczony za swoje umiejętności jak Bóg.

Założył osadę Elluńko na cześć ukochanej, która odrzuciła kiedyś jego względy i uczyniła ze mnie jego największego wroga. Dobrze, że jest tak daleko, bo pewnie już dawno bym skończył z jakąś sprężyną w żołądku
Jan pisał, że kiedyś, kiedy klimat się zmieni, Elluńko będzie największym miastem na Ziemi.
Niedawno, to znaczy z 5 lat temu chwalił się, że Elluńko ma już kilka ulic i nawet własny kod pocztowy.
Dotrzeć można do niego póki co tylko samolotem.

Na koniec jeszcze jedna ciekawostka - kiedyś umieściłem tu na Ósmym wiersz "Romanza Eskimosa" napisany dla Jana i właściwie o nim, bo potrafi zrobić z niczego dosłownie wszystko. Dostałem za to od niego już oficjalnie karę śmierci i dobrze, że jest tak daleko, bo ten człowiek nie żartuje

Pozdrawiam.

[eka]

Niech biorą, nie nasze w sumie
i źle się z nimi czułem, nie mogąc sprostać żadnemu z wersów
ani zmysłów. To już zbyt odległe granice, kruche litery ledwo

wyczuwalne pod skostniałymi palcami jak krew zwierząt
na śniegu.

A tym razem ten fragment szczególnie przemówił.

[Alek Osiński]

Ciekawe komentarze. Dzięki

[marta zoja]

Alku moje pierwsze wrażenie to... wiersz o miłości uchwyconej w wiecznych lodach...wiernej ideałom i każdej rzeczywistości, która ją otacza... pozdrawiam MZ

https://youtu.be/YD6fvzGIBfQ