Komedia dell'arte z życia prowincji

[misza]

Przybito pieczęć na bruk targowiska,
gdy roztrzaskany arbuz się wykrwawiał,
jak wróg zabity w grze komputerowej.

Radio bujało na przymrozka iskrach
sambę z Brazylii, jakby był karnawał,
choć trudno liczyć, że ktoś da się ponieść.

Nie myśli o tym blada Kolombina,
kiedy sprzedaje karpie i beczkowe
śledzie, więc chucha w przemarznięte dłonie.

Gdy nie ma męża, chętnie się wypina,
gdyż Poliszynel to ostatni człowiek,
który usłyszy całą prawdę o niej.

Dzisiaj są wszyscy: Pierrot i Arlekin,
nawet Kapitan siedzi w radiowozie
i śledzi muchę, ostatnią w tym roku.

Wicher cwałuje miasteczku naprzeciw,
a jutro pewnie będzie jeszcze gorzej;
może zostanie chociaż święty spokój.

Czekają ciszy, kiedy ciemne okna
wypełni zorza żarówek oszczędnych,
do późnej nocy, by zgasnąć nad ranem.

Każdy przechodzień bez trudu rozpozna
znajome sceny ogranej komedii
za kotarami pożółkłych firanek.

[Leon Gutner]

I znów bajeczna historyja Miszy .
Słów pochwał brakuje .
Świetne - w treści balladowe w formie wyszukane .

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

Grywało się Miszy w komedyji.
A może i nadal grywa

[Sokratex]

Pięknie. Bardzo wyraziście naszkicowany obraz, jakby czytelnik sam tam był.

Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Świetna scena rodzajowa, opisana mową wiązaną.
Doskonale uchwycony klimat. Rzeczywiście, jak pisze Sokratex, sugestywnie przedstawiasz życie prowincji, pozornie trzymając się przaśnych realiów, z których wydobywasz jednakowoż przy pomocy pióra pewien mistyczny niepokój. Otwierasz drzwi do wymiarów, o których bohaterowie Twojej komedii dell'arte nie mają zielonego pojęcia.

Pozdrawiam,

Glo.

[skaranie boskie]

Właściwie to Glo, wyjęła mi komentarz spod pióra.
Tak właśnie odebrałem wiersz, jak ona go opisała.
I delikatnie, acz szczerze się uśmiechnąłem do namalowanego słowem obrazka.

[misza]

Dzięki