Wietrzno

[misza]

Księżyc błyszczał, krążek mały,
jak medalik z Matką Boską;
nierozumne psy szczekały,
a ich swary echo niosło.

W takie noce zasnąć trudniej,
kiedy wiatr i wiejskie diabły
topią liście w ciemnej studni,
które z białym szronem spadły.

Oczy nie chcą się domykać,
zdrzemnąć już się nie potrafię,
kiedy głośno gra muzyka
na piszczelach krzywych sztachet.

Zaprę drzwi dębową deską
i mosiężnym kluczem zamknę,
nim się cienie zjawić zechcą,
zanim ktoś naciśnie klamkę.

Od sypialni poszedł powiew
chłodnej ciszy i lawendy.
Wlazł do sieni zwierzoczłowiek,
ale nie wie nikt, którędy.

Teraz nie da mi już zasnąć,
kiedy wśliznął się po cichu.
Będzie kusił aż do brzasku,
jęcząc pod krokwiami strychu.

Przyjdzie czuwać tak bezsennie,
a jesienią ciemno dłużej,
aż świt czarci urok zdejmie
i w listopad się zanurzę.

[Stella]

Fantastyczny! Achh ja lubię taki klimat.

Nie przepadam za formami rymowanymi, ale to jest chlubny wyjątek. Każdy wers zdaje się być starannie zaplanowany i przemyślany, jakkolwiek czyta się lekko i płynnie, bez wrażenia, że to wyłącznie ćwiczenie warsztatu.
Widzę wszystko, co opisujesz. Jakbym zaglądała przez szpary w deskach. Czuję przenikający wiatr i niepokój...
Gratuluję i bardzo się cieszę, że mogłam ten wiersz przeczytać.

[Leon Gutner]

I zanurzamy się w listopad - i piękny klimatyczny wiersz nas tam prowadzi
Po raz kolejny brawo Miszko .

Z czystą przyjemnością L.G.

[Sokratex]

Pięknie.
Zastanawia mnie "Będzie kusił". Czy to jakiś cykl i nawiązanie do czegoś wcześniejszego?
Sama nazwa "zwierzoczłowiek" nie bardzo skłania, by zgrzeszyć z takim
Pozdrawiam.

[skaranie boskie]

Misza na wpół nostalgiczny, w części wesół.
Był czas przywyknąć...
Wiersz łykam w całości, i czytam zachłannie.
W przerwach między kolejnymi

[misza]

Dzięki
I mamy listopad