time to say goodbye

[Gloinnen]

Wszystkie poranki tak samo ciemne nie rozprasza chłodu
światło jarzeniówek ani zwykły uśmiech to już tyle
dni minęło na próżno próbujecie przekonać
że każde szarpnięcie pulsu zostało
starannie zaplanowane
z dwojga złego
wolę śmiech
powlekający bielą
skostniałe sny z jednego
w drugi przelewałam coraz krótsze
frazy najlepiej będzie jak zniknę powtarzam
za tobą zatrzasnę drzwi do gabinetu krzywych luster czułość
bezpowrotnie odchodzi z błazeńską maską na oczach
topnieją słowa w kołnierzu kurtki strąciłeś kropelki
brudnej wody i idziesz naprzód kolejne kroki
spowalniają mój zegar zatrzymuje się
wahadło spryskane gęstą
czerwienią

ruch powietrza przeniesie
mnie na niewidzialną
stronę ulicy





niech nikt nie waży się śledzić
ani wołać po imieniu mam
prawo uciec na swój
własny sposób





i już po wszystkim powie wieczór
ciało stężeje w szklanym śniegu


____________________
Glo.

[skaranie boskie]

To już mi wygląda na krzyk rozpaczy peelki.
Jeśli kolejna wyprawa do kina (wybacz nawiązanie - mam wrażenie, że to cykl) znów skończy się osuszaniem palców, możliwe, że śnieg zasypie drogę powrotną na zawsze.
Smutna historia w coraz tragiczniejszych odsłonach.
To dobra idea i mistrzowskie wykonanie.

[Gloinnen]

Smutna historia w coraz tragiczniejszych odsłonach.

W sumie tak.

Dzięki

Glo.

[Nilmo]

Ale mam wrażenie że to wciąż ta sama historia, przebierająca się jak Barbie w nowe środki artystyczne. I trochę zaczyna mi to przypominać nadmiar bardzo luksusowego pudru, za którym ginie prawdziwe oblicze pudrowanej/go. Wiersz inny a ten sam.
Dziękuję.

[Gloinnen]

wciąż ta sama historia

właśnie dobiega końca, jak wynika z wiersza...



Thx.