Perygeum

[Sokratex]

Mówi się, że komentatorzy wymyślają za autora jego wiersz. Dopowiadają to, czego nie wymyślił sam. Istotnie, czasem i tak jest. Glo jednak precyzyjnie prowadzi czytelnika, lepiej aby nie zdawał on sobie z tego sprawy. Wtedy więcej przyjemności z czytania i odczytania.

Matematyk i poeta Włodek Holsztyński (do sprawdzenia w Internecie) ujął to tak:

proza: 90% - Autor 10% - Czytelnik
poezja: 50% - Autor 50% Czytelnik
poniżej to bełkot pseudopoetycki


Napisałem ogólnie, o trendzie. Sam od lat piszę i czytam haiku,
bo prawidłowo napisane dostarczają więcej wrażeń estetycznointelektualnych
niż niejeden długaśny wiersz.

Jeśli zaś chodzi o Glo, to uważam Ją nie od dziś za jedną z najlepszych Poetek z jakimi się zetknąłem.
A znam Ich trochę i to z tej górnej półki polskiej poezji

Pozdrawiam.

[skaranie boskie]

Bardzo dobry sonet.
Zacytowana przez Leona zwrotka najbardziej przemawia do wyobraźni, chyba dlatego, że łączy dwa światy - miasto i poetycką iluzję, oraz warsztat poety.
Miałem się czepić ostatniego wersu, że zgubił średniówkę, ale uprzedził mnie Sokratex, dlatego powiem tylko, że wymyśliłem identyczną poprawkę, jak on.
Glo, wypada mi bić i czekać na kolejne odsłony twojej weny.

[Mchuszmer]

Brawo. Odczuł i zobaczył :-) Urwany wspólny wiersz, czas nie do odzyskania i męczące niepowiedziane. Płynący sonet i, po prostu, magiczny kawałek z obrazem i refleksją w atrakcyjnych proporcjach, z polotem i wyobraźnią; rzadka przyjemność z lektury.
Wiem, że jako kolejny to już przynudzam, ale myślę, że naprawdę warto taki wiersz dopieścić i donoszę, że mnie też mocno wybił z rytmu ostatni wers - a nie sugerowałem się komentarzami - i też zgadzam się z nieinwazyjną i celną wskazówką Sokratexa (nie wpadłem na nią).
Pozdrowienia

[bartosia]

Zbyt długo czas upływał, a teraz powraca
cierpką pełnią odbitą w nieprzyjaznych szybach.
Natarczywe pytania - stracone dla miasta,
wiatr je zdmuchnął z gałęzi. I ślad się urywa.

Nasza renga przebrzmiała, już zmierza do cody,
na dwa okna bez imion - rozsnuta półmrokiem.
Tramwaj ciągnie przez wieczór skostniałe wagony,
a w nich tłoczą się słowa, chcą zdążyć przed kropkę.

Jesień z ulic zlizuje kałuże i cienie;
za ostatnie znaczenia umknęła ciekawość,
co jeszcze się napisze, jakie nocne mity.

Światła witryn wrastają w zgiełkliwe przedpiekle,
już przeszliśmy przez siebie lodowatą mżawką.
Najdotkliwszą karą jest jej brak – toteż milczysz.



____________________
Glo.

Gloinnen, dziekuje za pieka poezje
Twoj sonet dopracowany niemal do perfecji, nie tylko porusza wnetrze, sprowadza na ziemie, ziebi, lodowaci, lecz takze uczy (mnie przynajmniej).
Jedynie ostatni wers wprowadza rytmiczny dysonans, burzy forme sonetu. Celowo?

Jesli moge zaproponowac (niekoniecznie w tym zapisie interpuncyjnym):

Najboleśniejszą karą jej brak – toteż milczysz.

[EdwardSkwarcan]

Tyle już powiedziano i tylko wypada bić brawa

Ostatni nie zasłużył

[coobus]

Miło Cię znowu czytać, Glo. Ostatnio brakowało mi Twoich wierszy. Widzę, że w porę zawitałem na pięterko, bo i Ciebie tu zastałem. Wyrazy uznania za ten wiersz.