pokaż jak formują się kwiaty

[em_]

groźby wiatru ucichły
bezsenność skończyła się
inna bolączka otwiera okna
by wypuścić z domu hałaśliwe ptaki

ci co patrzą w noc widzą żywe w cieniach
w kształtach których nie wymyślił bóg
żadna historia nie zabrała ze sobą

może właśnie tak ciało staje się słowem
słowo wszechświatem

płód dojrzewa jak niezniszczalny kamień

pamięć jest niema ale dużo wie
jej naprzemienne obrządki diamentu i pyłu

[Alek Osiński]

Trochę jakby ten wiersz, Emily, za bardzo obciążony trybem
oznajmującym, przez to brak mu ciut lekkości, ale
w warstwie znaczeniowej bardzo ciekawy. Usypywanie
kwiatów z diamentowego pyłu

[eka]

Wiesz, Em_ coś mi każe czytać tytuł: pokaż jak formują się światy

Pamięć jak płód. I czytam również nawiązanie do Platońskiej jaskini, piszemy widziane cienie, idee są poza wszechświatem.
Inspirujący wiersz.

[Elunia]

Witam.
Wiersz nastrojowo bardzo bliski. Ciekawy.
Pozdrawiam

[em_]

Dziękuję wszystkim,
pozdrawiam

[EdwardSkwarcan]

Nie podejmuję się interpretacji
Powiem tylko, że najbardziej podobają mi się pierwsze cztery i ostatnie wersy
Z przyjemnością gimnastykowałem szare komórki
Ed.