Koniec jest początkiem, Uroburos, czyli niekończący się wiersz

[eka]

A tymczasem przez chwilę słońce na zachodzie wschodzi
i mąci mu zamysł spisku, walką o dominację szyty. Noc, już
lis w kurniku, bo kogut polubił niecnotę. Szyje konkurencji
ukręcić mu każe: Duś wolno, mój panie...
Wybiera mu ofiary, lecz nie wie, kim lisisko zakończy śniadanie.

[alchemik]

wybiera mu ofiary lecz nie wie kim lisisko zakończy śniadanie
północ minęła już blisko świtanie dopiero teraz rudy pomyślał
a kto zastąpi koguta ja się piania nie przyuczę szybko albo wcale

czmychnęło ryże kudło a słońce i tak wstaje
niejeden kogut lis i nie jedna baja

[Henryk VIII]

niejeden kogut lis i nie jedna baja
w sen szalony się wśliźnie - i snuje się po szpitalnych, nocnych korytarzach
domów wariatów ( Bułhakow zaciera ręce). lecz o tym cyt!, o tym się bardzo milczy,
panie komendancie,
nawet po drugiej, trzeciej, albo czwartej piersiówce.

i tylko Małgorzata, tylko Magorzata,
cerując skarpety Mistrza, opowiada koguta, lisa oraz inne głupoty coraz odważniej...

[eka]

Cerując skarpety Mistrza, opowiada koguta, lisa oraz inne głupoty
coraz odważniej... i wciąż rozważnie, bo bajką otacza sploty
win i rosnącej kary. Niejeden kurnik opustoszał, a lis jeden - wielofarbowany.
Ale kto by tam słuchał, w psychuszce ją zamknąć słowem, już dobrany
skutek i wygodna przyczyna - niech wie, wielu tu mądrali od durnej roboty.

[alchemik]

Skutek i wygodna przyczyna - niech wie, wielu tu mądrali od durnej roboty,

że ważna jest przecież ta pierwsza przyczyna,
że słowo u Boga ten kosmos rozdyma.
Nie musiał ustami, mógł pierdnąć w Wybuchu,
czas teraz mgławice i myśli poruszył.
Z pierwotnej materii kotłuje się zupa,
Bóg stanął w rozkroku, ażeby nie upadł.
Tu w zło, a tu w dobro, a kosmos tak pędzi,
efektem Dopplera błękitne krawędzie.
I zaklął Bóg szpetnie - no teraz mnie macie,
nie wytrwam zbyt długo w piekielnym szpagacie.

[pallas]

Nie wytrwam zbyt długo w piekielnym szpagacie.
Prędzej grzmotnę o bruk paryskiego nieba
i lustro srebrzyste pęknie od huku powietrza;
rozprysł się srebrny glob w piach i w kurz.
Przyciąga Go Ziemia lecz sił już nie ma i wypuszcza
z odwiecznych bliźniaczych kajdan.

[alchemik]

z odwiecznych bliźniaczych kajdan
jednych na dłoniach drugich skuwających słowa
te na myślach bolą najbardziej
bo gdy ich nie wypowiem rozdymają mnie
poza obszary wewnętrznego kosmosu
a przecież nie jestem bogiem
jeśli nie zerwę pęknąć mogę w wybuchu wielkim
uwalniając czas i zawartość trzewi

[eka]

uwalniając czas i zawartość trzewi
a na końcu swoje ciało
stajesz się obiadem robali
pomyśl o kremacji i niech
przed ogniem nasz duch nie skrewi

[alchemik]

przed ogniem nasz duch nie skrewi
strach czy odwaga to tylko dwa przeciwstawne
grzbiety w sinusoidzie pulsu krwi w potrzebie
iskrze decyzji ognistym krzewie rozniecającym
płomień w oku aby spopielić w chwilach chmurnych
przeszłe dni gdy rozsypana wokół zawartość urny
nawozi glebę pod pyszne kwiaty przyszłych milisekund

[eka]

nawozi glebę pod pyszne kwiaty przyszłych milisekund
świadomość że wreszcie czuję
powagę swojej przestrzeni
bo tam
wciąż wyprzedzając światło
rodzę przyszłość
i wszystkim jestem
czuję wszystko
w moich niepokornych myślach