zaklinanie Łaski

[witka]

dwa lata to dobra różnica wieku
czterolatka zlizywała mnie z ręki
kiedy spadłem z grzbietu
spłoszonej klaczy rozstąpiła się
pierwsza kochanka

nie kopię się z koniowatymi

[alchemik]

Interesująca miniatura, a jednak zawierająca mnóstwo wewnętrznych treści, dająca możliwość różnych interpretacji.
Oczywiscie Łaska z wielkiej litery może być imieniem wspomnianej klaczy czterolatki. Łaska to częste imię dla klaczy.
Z kolei klacz, klaczka to również miano kobiety, zwłaszcza gdy się rozstępuje.
Wspomniana różnica wieku może nawiązywać do partnerki w związku. Ale może też określać jakikolwiek inny czas ważny dla peela.
Ale przecież zaklinanie Łaski, to również zwracanie sie do Boga o dar uświęcenia, o jakikolwiek dar życia, przeżycia.
Nie warto kopać sie z koniowatymi, tak jak i wyruszać z motyką na słońce.

Moim zdaniem to świetny wiersz.

Jerzy

[witka]

dzięki, niedawno po raz pierwszy oglądałem "Zaklinacza Koni" i ten mój epizod z dzieciństwa wplotłem.

[biegnąca po fali]

Bardzo dobry, witka. Można go czytać na wiele sposobów.

Pozdrawiam

[lczerwosz]

Ja jednakowoż się nie godzę, aby wiersz pisali za autora czytelnicy.
Owszem, każdy ma pełną wolność interpretacji, ale to autor ma pokazywać w niewidoczny dla czytelnika sposób, jak czytać tekst. Że coś daje się czytać na tysiąc sposobów, nie oznacza, że jest uniwersalne. Po prostu jest niedookreślone. Naprawdę, nie ma potrzeby znać życiorysu autora, aby czytać jego wiersze. Choć często wielu spraw dowiadujemy się albo i domyślamy z wierszy.

[alchemik]

Leszku, czy ty aby naprawdę jesteś poetą?
Odczytaj sobie twoją ścieżkę.
Poezja jest wielowymiarowa. Na całe szczęście.
Jest niezależna od autora po przeczytaniu.
To zapłon dla czytających. O ile oczywiście uda się odpalić.

[lczerwosz]

Leszku, czy ty aby naprawdę jesteś poetą?

A MOŻE URZĘDNIKIEM w Departamencie Poezji?

Poezja jest wielowymiarowa. Na całe szczęście.

Zgadza się.

Jest niezależna od autora po przeczytaniu.

Zgadza się.

To zapłon dla czytających. O ile oczywiście uda się odpalić.

Oczywiście. I o tym piszę. Wiersz składa się ze zbyt wielu wątków. To jakby bomba, z której wystaje kilkanaście lontów. Podpalić jeden? Drugi? Wszystkie? Zrobi się wielkie dum, zamiast kontrolowanego wybuchu wielostopniowego "fajerwerku". Nad tym nie zapanuje już autor, jeśli pomiesza za wiele mikstur. A jeszcze tekst jest dość krótki, i nie da się z braku słów rozwinąć żadnej z myśli, co się ledwie rozpoczyna. Rakieta bez statecznika leci w dowolnym kierunku.

Interesująca miniatura, a jednak zawierająca mnóstwo wewnętrznych treści, dająca możliwość różnych interpretacji.

Sam napisałeś "mnóstwo". Ale to nie krytyka poezji tego wiersza. Raczej wykonania. To wskazówka dla autora, moja tylko moja myśl, co powinien zrobić, aby zrobić z tego niezły wiersz. Witka da sobie z tym radę.

[alchemik]

Jeżżu, chyba się nie obraziłeś, Leszku.
Zbyt emocjonalnie wyraziłem swoją myśl.
A przecież zgadzam się z Tobą co do ilości lontów.

A jednak.
Tylko, spójrz.
W przypadku współczesnych bomb pułapek, kabelki na panelu często służą dla zmyłki.
Biedni my saperzy, próbujący bezpiecznie odczytać zaszyfrowane komendy.

[lczerwosz]

Jeżżu, chyba się nie obraziłeś, Leszku.

No przecież ani trochę. Oby tylko nasz autor się nie obraził, w co wierzę, że nie nastąpi.

Zbyt emocjonalnie wyraziłem swoją myśl. A przecież zgadzam się z Tobą co do ilości lontów.

Ja może zbyt sucho. Ale się jednak zgadza.

W przypadku współczesnych bomb pułapek, kabelki na panelu często służą dla zmyłki.
Biedni my saperzy, próbujący bezpiecznie odczytać zaszyfrowane komendy.

Świetne porównanie komentatora do sapera. Zaiście czasem ognista materia. Wiersz - pułapka!