syreni zew

[alchemik]

Płynę liściem na wietrze
w delikatnej bryzie
opadam
w preludium burzy

jestem snem o motylu
rozdeptanym ogniskiem
grozy po drugiej stronie czasu
świata życie
odbieram delikatnie
nieumyślnie zwykłą myślą
o słodyczach w nadmiarze

gdzieś kiedyś może dziś jeszcze
niezwiązany z masztem
w przypływach strachu sam
będąc lękiem ucieleśnionym
mitem obżartym lotosem
zdążam tam gdzie syreni śpiew
wwiercający się w woskowinę uszu
pomiędzy Scyllę i Charybdę w uściskach
duszy
towarzystwa
nie pragnę dlatego
dobrymi chęciami zabijam pamięć
martwej od niezawsze
a jednak nieumarłej
Penelopy

[witka]

Przeczytał się

My Song.

[alchemik]

Witka, ten song jest dosyć uniwersalny.
Tylko szczegóły trzeba dopasować.

[witka]

Wiem zaczynam odmieniać ten wiersz przez moją Helenę Nietrojańską ( może ze wsi Tójca) , u boku Penelopy zrywającej dla mnie kartki z kalendarza, jak zamieniony w świnie wracam z roboty.
Dla Niej nałogowiec zaszyję się pod powiekami przed syrenim śpiewem.
Wiedz Edmundzie, że mogę jeszcze bardziej polemizować z Twoim wierszem.
Przepraszam za łatwiznę w pierwszym komentarzu.

[alchemik]

Witka, wiem i rozumiem, choć nie zawsze.
Przepraszam, że cię poruszyłem.
Napisałem.
To była chwila.
To jeden z tych błysków.
Zacząłem zdawać sobie sprawę, że to dobry wiersz po czasie.
Ale najpierw musiałem go przeczytać po napisaniu.
Wydaje mi się obcy, choć bliski.
Czy ty też miewasz wrażenie, że za ciebie pisze ktoś inny?
Czekam na polemiki.

[witka]

Tak przemawiają duchy tych którzy napisali najlepsze wiersze.
I mamy gówno do powiedzenia.

Dodano -- 07 gru 2016, 15:32 --

Najukochańsza Osoba ( analogia do Korei Płn.) wygania mnie na Kopiec Kościuszki.
Wrócę.

[alchemik]

Uważasz więc, że prawdziwa poezja, to nie męczenie się nad wersami, tylko na pozwolenie spłynięcia im.

Coś w tym jest.
Chciałbym w to uwierzyć.
Duchy i dusza.
Dziękuję ci, witka, bo coś mi uświadomiłeś.

Nie piszę, sam.
Śmiesznie to brzmi u mnie racjonalisty. Jestem otoczony przez duchy.
To zawsze wiedziałem.
Sam je stwarzałem, czytając z półki moich rodziców.
Wszystkie tomy mickiewiczowskie, gdy nauczyłem się czytać w w wieku lat czterech.
To nie metafora. Zwykła prawda.
Ten romantyzm, który zalazł mi za skórę.
Nie zdawali sobie sobie z tego sprawy, ale przeklęli mnie, a może uwznioślili.
Kurwa, nie wiem.

[witka]

E tam, wkleiłem dzisiaj surogatkę - zobaczyłem w TVP twarz staruszki opiękującej się kimś tam młodzym i dorzuciłem ją w pierwszym dwuwersie.
Jebać, to co jest zjebania. Spiewać jak jest o czym - ja jestem taka samosłyszalna hybryda.
Zabieram się do poprawiania Spokolandi - nieuboczny skutek dyskusji.
Plombuję te swoje teksty , żeby mój świat nie włożył protezy.
hej.

[Alek Osiński]

Odyseusz targany potęgą żywiołów. Jeśli weźmie w nim
górę natura Ulissesa, to pewnie wyrwie się z matni.
Dylematy godne Homera

[alchemik]

Hej! Ile liczysz za protezę. Taką od uśmiechu. Durny wariacie.
Ile musimy przetworzyć staruszek bezzębnych na melodię?
Pamiętaj o mnie.
Jestem niezłym skurwysynem, ale kocham poezję, wiciu, przez co niechętnie, muszę kochać ciebie.
Pokochaj mnie, a zostaniesz zdradzonym.

Alku, sorry.
Jesteś według mnie jednym z najlepszych poetów tutaj się pojawiających.
Bronisz się sam.