Grudzień rozchełstany

[alchemik]

Nie nauczyłaś wiązać krawata
i przez to w chłodzie rozchełstany,
na kołnierzyka skrzydełkach latam,
ostatnie liście porywam w tany.

Lecz nie opadnę w tę twardą grudę,
już wolę śmignąć na orbitę.
W dziurawych butach, kulejąc z trudem,
kitę komety przed świtem schwycę.

Popędzę w stronę wschodu, do słońca,
albo odwiedzę ciemną stronę,
bo przecież rok się zamierza skończyć.
Z nim umierają myśli szalone.

Ale chwilunia, jeszcze nie koniec,
jeszcze potrafię gwiazdom skłamać.
Spadnę ich pyłem na piersi twoje,
śnieżną pierzyną, ciut zimną. Psiamać!

[Leon Gutner]

Takie raczej dla uśmiechu niż wzruszeń .
I , psiamać , uśmiechnąłem się .

Z ukłonami L.G.

[alchemik]

No wiesz, Leonie, niekiedy odrobina uśmiechu i optymizmu powinna rozświetlać również sprawy i miesiące ostateczne, bo liryka to nie tylko ckliwa dynamika. Psiamać.

[Stella]

Ostatnia cudna
Czuję chłód grudniowy, lekki mróz, rześkość i "tell me lies, tell me sweet little lies"

Bardzo mi się podoba ten wiersz. Pozdr.

[EdwardSkwarcan]

Popędzę w stronę wschodu, do słońca,
albo odwiedzę ciemną stronę,
bo przecież rok się zamierza skończyć.
Z nim umierają myśli szalone.

Rodzą się nowe po Sylwestrze

[skaranie boskie]

Dobre, psiamać!
Rozchwiany rytm dodaje uroku, a to rzadko się udaje osiągnąć.
Napijmy się tedy, psiamać, za sprawy i miesiące ostateczne.
I za lirykę.