*** [tu byliśmy]

[biegnąca po fali]

tu byliśmy. do dziś.
przeprowadzasz nas z marca do lutego.
w metrowych zaspach grzęzną nogi. na schodach
strącasz mnie z ramion i muszę czepiać się
poręczy, by nie upaść niżej.

znów się mijamy. przy kolejnych półsłówkach,
półobrotach, gdy próbuję zawrócić.
po świeżych wciąż śladach odnaleźć tamte miejsca.
stół, dwa puste krzesła. tuż obok.

nadszedł czas rozwiązań. podskórnych cięć
i burz pod sufitem.
rozkołysany żyrandol jak wahadło
odlicza kroki do drzwi.

na ścianie marcowa odwilż
soplami dosięga podłogi.
są zimne i śliskie. zimne i śliskie.

okno niebezpiecznie otwiera się na ulicę.

[witka]

tu byliśmy. do dziś.
przeprowadzasz nas z marca do lutego.
na progach potykają się nogi slizgają na schodach
strącasz mnie z ramion i muszę czepiać się
poręczy by nie upaść niżej.

znów się mijamy. przy kolejnych półsłówkach,
półobrotach, gdy próbuję zawrócić.
po świeżych śladach odnaleźć tamte miejsca,
stół, dwa puste krzesła. tak blisko.

czas rozwiązań. podskórnych cięć
i burz pod sufitem żyrandol nastaraja
jak kamerton odlicza kroki od drzwi.

do ściany marcowa odwilż
z sopli dosięga podłogi
zimna i śliska oliwi okno

niebezpiecznie otwiera się na ulicę.

( bez powtórzeń w kazdym razie "zimna i śliska")

[biegnąca po fali]

Ciekawa propozycja. Dziękuję

[witka]

Ewa bez urazy - pewnie to prototyp , pewnie dopieszczasz testy.

[biegnąca po fali]

Myślałam, że już skończyłam i tylko interpunkcja leży

[witka]

z wierszami jak z nocą poślubną replay i replay, mną sie nie przejmuj - mam mało gotowych tekstów

[biegnąca po fali]

Ech

[witka]

no to chodżmy się z tym przespać - każde u siebie

[Alek Osiński]

No, Ewo, zdolniacha z Ciebie. Bardzo udany wiersz jak dla mnie.
bardzo - puenta. Osobiście bym zrezygnował tylko z ".tak blisko."
zbyt emfatycznie wydębia bliskość

https://www.youtube.com/watch?v=BtfRGJh-Xd8

[alchemik]

Mnie przejmuje dreszczem.
Marzec, mimo zmarzlin, to już rozmarzanie i przeprowadzka do srogiego, czyli lutego, to jednak życiowy poślizg w czasie.
Wspominałaś juz coś o tym, że u Ciebie mało radości i nie potrafisz wykrzesać wesołości z siebie.
Eech, smutasie.
Dobry wiersz, choć minorowy.

To i ja też wstawiam taki w minorowym nastroju.

Jerzy