muzeum samotności

[marta zoja]

nie ma słów tylko pokaleczone filiżanki
kwiaty opadają z delikatnych fajansów
jak dni i noce obdarte z przestrzeni

nikt nikomu nie patrzy już w oczy

święta z nienawiścią walczą jak z echem
o jeszcze jedno miejsce przy stole
gdy nie ma takiej wygodnej propozycji

podzielony opłatek na dwoje bezosobowo

świata dzieciństwa nie zeskanujesz
dokładny wzór masz wypisany w duszy
a ciało cierpi niemożnością uderzających

życzę Tobie dużo miłości i śmierci

fal o skałę uczuć niejednego Prometeusza

[lczerwosz]

Ostatnio Cię mało Marto Zoju.
Wiesz jest bardzo smutny, wypełniony po brzegi zranionym uczuciem, wręcz dramatyczny. Dobrze.
Jest kilka bardzo ciekawych zestawień. Poniżej cytuję go z detalicznymi uwagami. Podkreślam te najciekawsze. Pomijając drobiazgi - podoba się!

nie ma słów tylko pokaleczone filiżanki
kwiaty opadają z delikatnych fajansów
jak dni i noce obdarte z przestrzeni

nikt nikomu nie patrzy już w oczy

święta z nienawiścią walczą jak z echem <-- czy święta odbywają się z poczuciem nienawiści, czy wręcz odwrotnie, święta walczą z nienawiścią. A nienawiść przyklejona do świąt jak echo. Sugerowałbym zmienić tylko szyk zdania: święta walczą z nienawiścią jak z echem
o jeszcze jedno miejsce przy stole
gdy nie ma takiej wygodnej propozycji <-- podświadomie zlepia mi sie wygodna pozycja nie propozycja i się kłóci z Twoim tekstem, czy dałoby sie inaczej to ująć

podzielony opłatek na dwoje bezosobowo <-- tu bym zmienił szyk na:opłatek bezosobowo podzielony na dwoje albo bezosobowo przeniósł do następnej linijki

świata dzieciństwa nie zeskanujesz
dokładny wzór masz wypisany w duszy
a ciało cierpi niemożnością uderzających

życzę Tobie dużo miłości i śmierci

fal o skałę uczuć niejednego Prometeusza

I b.dobry tytuł.

[elka]

nie ma słów tylko pokaleczone filiżanki
opadają kwiatem z delikatnych fajansów
jak dni i noce obdarte ze złudzeń

Ten wiersz ma w sobie wielką moc... niektóre wersy wręcz rzucają na kolana. Pozwoliłam sobie na małą ingerencję... gdybyś dopracowała...

Szczęścia w Nowym Roku!

[eka]

W muzeum samotności brak przestrzeni, zostaje więc tylko czas. Bez przestrzeni nie pojawią się nawet słowa. Obraz jej zanikania zaczyna się od odpadania kwiatów z filiżanek. Okaleczanie.
To kapitalne ujęcie. Bo czas bez przestrzeni zamiera.

Tytuł i 3 pierwsze wersy tworzą bdb miniaturę.

-------

a ciało cierpi niemożnością uderzających

życzę Tobie dużo miłości i śmierci

fal o skałę uczuć niejednego Prometeusza

Ryzykowny, ale interesujący zabieg z wydzielonym, przedostatnim wersem, który rozdziela dwa połączone gramatycznie wersy nad nim i pod nim.
Śmierci fal podmiot życzy, łagodząc gniew.
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Piękny tytuł i pierwsza strofa, Marto, chociaż wydźwięk
całości w sumie smutny...

świata dzieciństwa nie zeskanujesz
dokładny wzór masz wypisany w duszy

No właśnie, ta przestrzeń między oryginałem
i jego powieleniem, zwodzi nas chyba najbardziej...



https://www.youtube.com/watch?v=U7f3qS75DWs

[Adela]

Ładny klimat, niby bezosobowy, a jednak w tej samotni aż kipi od potrzeby przebywania z drugim człowiekiem. Tak odczytałam twój wiersz.
A.

[nie]

Piękny tytuł.
Samotność to przebywanie w takim ciemnym, bezludnym muzeum z wywieszonymi obrazami z naszego życia.

[alchemik]

Trafia w moje nastroje.
Tytuł faktycznie świetny, choć wstrząsa mną nieco.
Rozglądam się więc.
Nie dotykam eksponatów.

Jerzy

[em_]

Czy tego już nie można zmienić? Pewnie nie, skoro to muzeum..
Bardzo ładny wiersz, Marto