człowiek wśród niewidzialnych

[Alga]

wrażenia z dotyku Niewidzialnej Wystawy w Warszawie





czerń zawsze była puszystym ciepłem
zamknięciem powiek uśmiechem dla snu
bezpieczną podróżą do powrotu światła


tylko raz wszedłeś w czerń prawdziwą
była brakiem świata


czaiła się zimnem oblepiała potem
kazała sięgnąć w siebie dotknąć pustej formy


kiedy już wciągnąłeś obraz w nozdrza
mogłeś czytać z temperatury dotyku
kanciastość myśli rozbić o brzeg lustra
wejść w bryły nowego alfabetu


nie uprzedzili że czują zapach głosu
wpinają kolory w pięciolinię westchnień
ich słońce wschodzi palcami w kieszeniach
zostaje by prowadzić kroki bladym strachem

[eka]

czerń zawsze była puszystym ciepłem
zamknięciem powiek uśmiechem dla snu
bezpieczną podróżą do powrotu światła

tylko raz wszedłeś w czerń prawdziwą
była brakiem świata



czaiła się zimnem oblepiała potem
kazała sięgnąć w siebie dotknąć pustej formy

kiedy już wciągnąłeś obraz w nozdrza
mogłeś czytać z temperatury dotyku
kanciastość myśli rozbić o brzeg lustra
wejść w bryły nowego alfabetu

nie uprzedzili że czują zapach głosu
wpinają kolory w pięciolinię westchnień
ich słońce wschodzi palcami w kieszeniach

zostaje by prowadzić kroki bladym strachem

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Algo, szacun. I za kontrast w odbiorze czerni, ale przede wszystkim za próbę uchwycenia stanu przejścia. Co za frazy!
Niesamowity wiersz, do wielokrotnego powrotu.