Amor caecus (2)

[Gloinnen]

Amor caecus (2)*

we mnie powstajesz
najgłębiej
i każdy oddech
który na mrozie krzepnie
przypomina że jesteś
że znów odszedłeś ode mnie
(H. Poświatowska)

a kiedy
całkiem noc
wykreśli z rzeczywistości
nasze twarze bezradnie staniesz
na krawędzi obłędu jak żałosny karzeł

zabraknie
przemian i pochyleń
nad jednym wierszem aż do
puenty ugrzęzną słowa w czarnej
szybie wiatr przetasuje wszystkie błędy

zbyt
późno będzie
na powroty dłoń otrze się
o stal po ciemku i nigdy nieba
nie otworzysz i nigdy nie zapytasz czemu


*ślepa miłość

____________________
Glo. /w ramach eksperymentów ze "schodkami"/

[czochrata]

układ graficzny dopracowany,wiersz dobry...szkoda że znowu o nim-pozdrawiam

[Gloinnen]

Dzięki

No cóż, to nie ja wybieram tematy, lecz one mnie

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, jak słusznie Czochrata zauważyła dopracowany z każdej strony.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Dzięki za czytanie i komentarz.


Glo.

[Alek Osiński]

Dobry wiersz, robi wrażenie, chociaż dalej w czarnym kolorze
Przypomniała mi się jedna niezła piosenka Toma Waitsa

The only kind of love is a stone blind love...

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Dziękuję, Al.

Także i za piosenkę, której posłuchałam z przyjemnością.

Pozdrawiam również,


Glo.

[skaranie boskie]

we mnie powstajesz
najgłębiej
i każdy oddech
który na mrozie krzepnie
przypomina że jesteś
że znów odszedłeś ode mnie
(H. Poświatowska)

Rozumiem, że twoje wiersze to w większości ciąg dalszy do napisanych już wcześniej przez kogoś innego.
Czyżby nie było cię stać na własny pomysł?
To nie dotyczy jedynie tego wiersza, niemal każdy bowiem poprzedzasz fragmentem cudzego.
Mój wniosek jest taki jak napisałem wyżej.

Amor caecus (2)*

W siedemnastym wieku polska szlachta popisywała się znajomością cytatów łacińskich, bo niczym innym nie mogła się popisać. Będąc kształcona w szkółkach parafialnych, za największą mądrość uważała bowiem znajomość (choćby wyjątkowo pobieżnie) łaciny. Czy mam rozumieć, że aspirujesz do tych wzorców? Gratuluję.

Przyznam szczerze, że po przeczytaniu tytułu i motta - cytatu, straciłem ochotę do czytania reszty. To Twoja zasługa.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Rozumiem, że twoje wiersze to w większości ciąg dalszy do napisanych już wcześniej przez kogoś innego.
Czyżby nie było cię stać na własny pomysł?
To nie dotyczy jedynie tego wiersza, niemal każdy bowiem poprzedzasz fragmentem cudzego.
Mój wniosek jest taki jak napisałem wyżej.

Czyżbyś nie rozumiał idei motta do tekstu?

Motto – cytat poprzedzający treść utworu, umieszczony tam celowo przez autora, aby wywołać na odbiorcy określone skutki zgodne z zamysłem autora. Istotą motta jest, aby miało ono nie tylko jednorazowy wpływ na odbiorcę podczas zapoznania się z tym mottem, ale także towarzyszyło ono odbiorcy w myślach podczas całego czasu trwania kontaktu z dziełem. Można więc powiedzieć, że motto w pewnym sensie patronuje danemu dziełu. Stąd w związkach frazeologicznych używa się formy motto utworu a nie motto w utworze.

Cele motta mogą być różne:

* Motto może być rodzajem myśli przewodniej, na którą autor powołuje się w swojej pracy. Myśl ta może odnosić się bezpośrednio do treści utworu, lub też ogólniej - do jego tematyki lub prezentowanych idei. Wybór motta potwierdza więc tutaj stanowisko i poglądy autora, a może także określać jego przynależność do określonego wzorca kulturowego.
* Motto może też odpowiednio zmotywować lub ukierunkować odbiorcę, np. poprzez podniesienie prestiżu utworu metodą powołania się na cytat jakiegoś autorytetu.
* Motto może być jednak użyte również w postaci przeciwnej - jako cytat, który stoi w wyraźnej i jednoznacznej dla odbiorcy sprzeczności z przesłaniem utworu, służąc wtedy za ostrzeżenie.
* Wreszcie motto może być umieszczone, aby odbiorcę wprowadzić w odpowiedni nastrój.

Więcej na ten temat:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Motto

To zapraszam do poczytania, zanim zaczniesz coś krytykować w tak nieprzemyślany sposób.

W siedemnastym wieku polska szlachta popisywała się znajomością cytatów łacińskich, bo niczym innym nie mogła się popisać. Będąc kształcona w szkółkach parafialnych, za największą mądrość uważała bowiem znajomość (choćby wyjątkowo pobieżnie) łaciny. Czy mam rozumieć, że aspirujesz do tych wzorców?

Z tym to już prędzej się zgodzę. Choć jednak pozwolę sobie stwierdzić, że moje wykształcenie stoi trochę wyżej niż poziom szkółki parafialnej. Łacińskie słowa po prostu lubię, podobają mi się, dlatego ich używam.

straciłem ochotę do czytania reszty.

Och, niepowetowana strata dla Autorki... Kolejnych złośliwości nie będzie? Jaka szkoda!

[Hariharahani]

A nie powinien ten wiersz wylądować w rymowanych?

a kiedy całkiem noc wykreśli
z rzeczywistości nasze twarze
bezradnie staniesz na krawędzi
obłędu jak żałosny karzeł

zabraknie przemian i pochyleń
nad jednym wierszem aż do puenty
ugrzęzną słowa w czarnej szybie
wiatr przetasuje wszystkie błędy

zbyt późno będzie na powroty
dłoń otrze się o stal po ciemku
i nigdy nieba nie otworzysz
i nigdy nie zapytasz czemu

Hihihhihihihih - lubię czytać wiersze na głos