tango dla umarłych

[biegnąca po fali]

ta sama trasa
drzewa i domy ogrodzone psami
na zbyt krótkich łańcuchach
podrygują żałośnie
szczekają w powietrze

rozrywa płuca gdy wracam
by słuchać
plusku wody w zlewie
krople prześcigają się w swoich upadkach

Bóg dobiera nas w pary
jak do tańca
znów depczesz mi palce
aż muszę pytać po co to wszystko

matowieje
kurczy się do rozmiaru embrionu

z pewnej odległości powinnam rozróżniać
poszczególne ziarenka
ale wiatr sypie je w oczy
i wtedy czuję w sobie pustynię
jej żar
gdy tamta dłoń błądziła po brzuchu

w którym już nic się nie poruszy

[alchemik]

Na razie tylko przeczytałem. Uważnie co prawda, ale tylko jeden raz.

Możesz spodziewać się komentarza ode mnie.
Z pewnością będzie coś o zachwycie i współczuciu.

Ale to może jutro.

[witka]

rażą mnie przerzutnie krótsze niż łańcuch piesów, lont Kmicica - dostrzegam typową dla ciebie manierę pisarską

[biegnąca po fali]

Alchemik - może.

witka -

[alchemik]

Jednym słowem, wrażasz lont sam sobie w bliźniacze, niewymowne, szepcząc - naści piesku łańcuchowy kiełbaskę.

[biegnąca po fali]

witka - nie uważam swoich tekstów za dobre, więc nie musisz się krygować
co do szczerej krytyki.

[witka]

nie ma mnie

[biegnąca po fali]

Jesteś. Bądź. Przecież nie mówię tego złośliwie.

[alchemik]

A i ja niezlośliwie.

[alchemik]

Monotonia powtarzalnych dróg i krajobrazów ograniczonych do wędrówek po utartej trasie, tam i z powrotem.
Do domu, w którym wszystko przypomina...

I strata. Niepomierna dla matki, potencjalnej, niespełnionej.
Pustynia, bezruch i żar wspomnień.

Bardzo ładny wiersz, Ewo.
Ale jeszcze bardziej smutny.

Co do konstrukcji, to podoba mi się obrazowanie i metafory.
Choćby ogrodzenie z psów na krótkich łańcuchach.

Wywołuje emocje, choć niezrozumiałe chyba do końca dla mężczyzny.

Jerzy