Skamlacz

[point of view]

pełen słów i liści jestem
tych dojrzałych
z poślinionymi brzegami
żółknących od ciągłego przeglądania
zmiętych
zasinionych
z podkrążonymi oczami

los związałem z wiatrem
otwieram okna
kwadratową przestrzeń wpuszczam
pomiędzy codzienne stłamszenia
zasysam oddech miasta wypełniony
kaszlem pieców palących niezmienność
tam i z powrotem
wdech wydech

jak karp szamoczę się
pod tłuczkiem poranka wydech
i jeszcze raz wpółwdech
po krańce czarnych płuc
jak pogańskie niepokorne
nieukrzyżowane oczy
wydech
może
raz jeszcze kiedy zaczynam rozumieć
zasady poruszania się
pod wiatr
wdech

[Marcin Sztelak]

A może nie ma żadnych zasad, żywioł nieuporządkowane jedynie...
Treściowo wiersz jak najbardziej, za to nie bardzo mi leży konstrukcja. I tych w drugiej linijce wywołuje zadyszkę.

Pozdrawiam.