Kłącza

[Marcin Sztelak]

Zwinięty w kłąb myśli boleśnie
odrastam. Po dniu pełnym
słów, z których żadne nie było
właściwe.

Zredukowany do najprostszych odruchów
intuicyjnie nie śpię, oddycham. Czekając
na świt, być może wypali ślady wczorajszych
strat.

Później pójdę pomiędzy ludzi, poszukując
odbić z drugiej strony lustra.
Jednak czekają tylko nadmiary,
pozostanę sam na zatłoczonym chodniku.

Prawdopodobnie zerwę kolejną kartkę
lub wykarbuję kreskę na skórze.
Coraz bardziej napiętej.

W końcu zasadzę to przeklęte drzewo,
kiedy wyrośnie innym przyjdzie
rozsupływać węzły.

A ja splątany z wiecznie niedokończonym
zdaniem będę śnił.
Prawdy. Już nieludzkie.

[anastazja]

W końcu zasadzę to przeklęte drzewo,
kiedy wyrośnie innym przyjdzie
rozsupływać węzły.

- to dobry początek dla peela. Niekoniecznie dąb, może być brzoza, byleby od czegoś zacząć. Mnie się podoba. Pozdrawiam.

[Alga]

Marcinie - bardzo mi bliski ten wiersz. Jeśli znajdę jego żeński odpowiednik, podeślę.

Niepokoisz puentą

Pozdrawiam