Hagiofobia

[Marcin Sztelak]

Jałowe ziemie zapraszają
do wspólnej modlitwy.
O zmiłowanie.

Nie wznosimy
świątyń, zbyt boleśnie przebijają
miejsca narodzin.
I powietrze,

w którym jest nam dane
błądzić.
Bez gwiazdy przewodniej.
I księgi,

więc zasypiamy nieoświeceni,
na pustyni.
I śnimy katedry,

jednak wciąż brak miejsca,
chociaż dookoła bezmiar.
I święci zagrzebani w piasku,

o przeliczonej liczbie ziaren.
W klepsydrach.

[witka]

þłońta cymes

[Henryk VIII]

Bardzo dobry tekst. Piszesz :chociaż dookoła bezmiar.
I święci zagrzebani w piasku,

o przeliczonej liczbie ziaren." -

[anastazja]

Marcinie - cudownie porusza dla wrażliwców takich jak ja. Serdeczności

[eka]

Hagiofobia... bo świętych tak mało? Anomalie policzalne w bezmiarze jałowej pustyni, którym wyjątkowo było dane oświecenie?
Tęsknota dobrze zakamuflowana.
Dobry, a nawet więcej niż dobry wiersz.
Śnić katedry. Tutaj są np. w ścieżce śniegu na gałązce.