kondygnacje

[biegnąca po fali]

niebo jest zimne i obce
przestrzeń pomiędzy gęsta od pytań
i tylko czasem spadnie liść
albo ptak
z głuchym pacnięciem uderzy o ziemię

czwarte piętro
wyżej tylko strych
a krople schodzą wzdłuż ściany
rzędy smug

u nas bez zmian
pustynia podchodzi do ust
ktoś musiał przynieść ją tutaj
zaplątaną w szwach pod paznokciami
w zaciśniętych palcach

na języku grzęzną pierwsze słowa
a miejsca tam akurat tyle by zakrzyczeć
lądującą szklankę

gestykulujesz i zrywa się wiatr
wpycha drobiny w oczy
łzawią może wyrośnie z tego nowa wydma
albo zazieleni się dywan pod stopami
piekło sąsiadów

[mawo]

No i kolejny (Twój) dobry wiersz. Przedostatnia strofa trochę burzy porządek - mój czytelniczki. Gdyby się jej pozbyć, a w ostatniej zamienić drobiny na piasek, wiersz pięknie by popłynął do puenty.

[witka]

wypiętrzanie chmur, pionowa rozbudowa chmur
summa summarum

poziome wypiętrzanie chmur

wprawka niczego sobie

[biegnąca po fali]

Wprawka

[witka]

Znam Twoje pisanie, na swój sposób wyłapuję to, co mi nie pasi.
Może za ostro ale fair.
Ogólnie do przodu, postep.

masz coś pięknego
https://www.youtube.com/watch?v=14hMpbIqCk0

[biegnąca po fali]

Też Cię lubię

[Alek Osiński]

Dobrze się czyta, Ewo. Ostatnia strofa tylko jakby trochę "siada"
to "piekło sąsiadów" troszkę jakby od czapy, bo jest opowieść
o jakiejś intymnej relacji, a tu nagle sąsiedzi ni z tego ni z owego;)

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, tylko czy to piekło sąsiadów?
Dość smutny obraz, chociaż nie pozbawiony nadziei w ostatnich wersach.

Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Alku, Marcinie - pomyślimy. Dziękuję.