Dziedzictwo

[tea]

DZIEDZICTWO

Historie nie mogą leżeć bezczynnie jak leniwe psy.
Niech kopią sobie jamy w naszej niepamięci
albo nawiedzają nas nocą gdy zasypia rozum.
Jedne gryzą bo wiedzą co nas zaboli inne
liżą nasze rany gdy uciekamy w bezpieczne obszary
gdzie jeszcze nic się nie zdarzyło.
Historie, przewodnicy niewidomych,
kaganki analfabetów których wyobraźnia
dostrzega jedynie ilość zer po przecinku z czego największym
jest właśnie on.
Historie wojen i traktatów o zawieszeniu broni
podpisywane nocą na dziwnie nadwrażliwej skórze
które dzisiaj nie nadaje się nawet na abażur.
Abażury z ludzkiej skóry, tatuaże na witraże,
Te które nie krzyczą są najbardziej krwawe.
Tobie nie opowiem o tym jak się traci,
ani o tym jak się zmienia imię, jak zbyt nagle
przychodzi zagrać obcą rolę bez przygotowania,
rodzić się niechętnie i podobnie opieszale umierać.
Warkocze mojej prababki splecione w huśtawkę
i płynące z prądem piegowate szczenięta,
donikąd, podobnie jak my oderwane od swego początku.
lub po kamieniach na drugi brzeg gdzie każdy kamień
ma do opowiedzenia swoją historię.

[eka]

HISTORIE -

Te które nie krzyczą są najbardziej krwawe.

Tea, wyrazy ogromnego szacunku pod tym wierszem. Czytałam wiele razy, nie oswoiłam bólu, który wpisujesz w dziedzictwo.

[Gruszka]

Indywidualne historie ludzkie, wpisane we wspomnienia i te zbiorowe historie wojen - pięknie splecione w wierszu, jak korzenie jednego drzewa.
Podobaś dla wiersza.