Przed progiem

[alchemik]

Nasycasz się nieczystościami otwartego wszechświata.
Tuż przed wniknięciem w alternatywną, zwiniętą
przestrzeń, gdzie tylko mój stół, krzesła, szafa
pełna wspomnień i szuflada na wiersze.

Zapewne dziwisz się, dlaczego brakuje innych śladów,
choć nie powinnaś, bowiem wytarta pogubiłaś włókna,
przeszłe odciski, tkwiąc samotnie pod progiem.
I więcej w tobie brudu niż pyłu z gwiazd.

Ja również czekam na stopy figlarnie obute w trzewiki,
wraz z kurzem, który wnoszą i wcześniejszym stukotem
wysokich obcasów na schodach. Może na próżno.
Jesteśmy bardzo podobnie zdeptani i cisi.

[witka]

Przeczytał się alchemiku.
Nie wchodzę w to w gumiakach, w szwejowskich trepach.
Może kapci mięki szmer, spokój serc, czas nas uczy pogody
ale wiesz życie się kończy z innych, no z innych powodów i całkiem
inaczej, życie się kończy, gdy się już w życiu przestaje czekać.
Zazdraszczam tego wiersza.

[alchemik]

A czegoż to zazdrościć wycieraczkom?

[biegnąca po fali]

Pieszczoty stóp?

[alchemik]

Ewa, smakowita odpowiedź.

[biegnąca po fali]

Wiem.

[Lucile]

zwiniętą
przestrzeń, gdzie tylko mój stół, krzesła, szafa
pełna wspomnień i szuflada na wiersze.

Jerzy,
nie tylko z ten fragment, ale i całość rysuje mi się w monochromatycznych, przydymionych barwach. I jest to ładny obraz, chociaż wieje z niego melancholia, przygnębienie, by nie rzec wprost - smutek.

wytarta pogubiłaś włókna,
przeszłe odciski, tkwiąc samotnie pod progiem.
I więcej w tobie brudu niż pyłu z gwiazd.

smutek, który łatwo zamienić można w złość, która (prawdopodobnie całkiem świadomie) powinna dotknąć, ba, może nawet zranić adresatkę.

Ja również czekam na stopy figlarnie obute w trzewiki,
wraz z kurzem, który wnoszą i wcześniejszym stukotem
wysokich obcasów na schodach.

Pomimo tego, a może własne dlatego jest i tęsknota.
Ładne to czekanie na stukot (prawdopodobnie niegdyś szybki, niecierpliwy, "wygłodniały" stóp obcasów na schodach.
Tęsknota tak, chociaż nie ma już nadziei

Może na próżno.
Jesteśmy bardzo podobnie zdeptani i cisi.

Pojawiła się jednak może - czyli może nie wszystko stracone, pomimo zalegającej "podeptanej" ciszy.

Jerzy, delikatna i nienachalna "odsłona" wzajemnych relacji.
No... tak mi się przeczytało.

Pozdrawiam
L.

[alchemik]

Cudnie się Tobie przeczytało, Lucia.

Gnę się w ukłonach dziękczynnych.

Jerzy

[Henryk VIII]

No tak. Wszyscy stoimy przed progiem - naiwni, uparci i aż do śmierci. I zawsze jest jakiś brak, jakiś mankament. To wiersz o braku - oto jest główny temat. To wiersz o każdym - człowieku i czasie. O naszych brakach i poczuciach braku.
Na własny użytek czytam zamiast " brudu" - błota.
Nie podoba mi się słowo " nieczystościami" - ale nie wiem , przynajmniej jak na ten moment, co by tam wstawić na własny , czytelniczy użytek... Może ...popiołami?
" Nasycasz się popiołami otwartego wszechświata." --- lepiej!
A poza tą dwójką brudasów, wszytko o.k.

h8

[alchemik]

Dzięki, Henryku.
Ja tam wolę jednak nieczystości.
Brud oczywiście jest bardziej dosłowny od błota, w którym i brud się zawiera, choć nie tylko.
Przy błocie trudno byłoby mi wspomnieć o gwiezdnym pyle.
Ale sam wiesz, że to kwestia spojrzenia, a i czytania również.

Jerzy