arkadia

[skaranie boskie]

Arkadia




Bywa, że w zgiełku walki z karkołomnym losem,
niespodzianie się zdarzy zapomnieć na trochę
i w mistycznej zadumie o krok zboczyć z szosy…
Jakże inny świat mogą wtedy spotkać oczy!

Pośród drzew, których pamięć poza życie sięga,
wolno w staw się rozlewa cichej rzeki wstęga –
to królestwo rusałek, co z pradawnych czasów
stroją brzegi jeziora w zapach tataraku.
Stary park tonie w cieniu, labiryntem ścieżek
wyobraźnię rozpala – na manowce wiedzie;
ciepłym szeptem listowia nad samotną ławką
obietnice roztacza, lecz je spełnia rzadko.

Czy to słońca igraszka w zielonym refleksie
szarych oczu spojrzenie przez gęstwinę niesie,
gdzie dyskretnym szelestem nuci rzeki przełom?
Złudna mgiełka się nad nim ściele śnieżną bielą...

Tu obelisk wyniosły niemal wrasta w niebo,
jakby w drodze do słońca chciał dorównać drzewom;
tam zaś nisko, przy ziemi, wśród ptasiego grania
wabi w mroku sekretnym świątynia schowana.
Prosto z progów przybytku marmurowe schody
długą, stromą kaskadą w ciemną taflę wiodą,
gdzie ruszywszy w poranek Heliosa wehikuł
wmieszał w półcień zielony dwie garście błękitu;
wodę w lilie przystroił – szmaragdu piastunki –
niczym boskiej Artemis chłodne pocałunki,
które śnieżnym powabem poranek uwodzą,
by wieczorem zapłonąć czerwoną pożogą.

Biała dama swe wdzięki skrywa za woalem,
rzekłbyś welon to tylko, a jej nie ma wcale.
Jak ulotne zjawisko - esencja młodości –
kroczy dumna, choć wiotka po tęczowym moście.
Pod nią niebo zaklęte w kryształowy dywan -
postać w lustrze odbita falami ożywa,
to uśmiecha się blaskiem, to chmurą przeraża –
brzeg się nagle urywa w sztalugach malarza.

Do wieczora czas zmierza, las rozbrzmiewa cieniem
i rozkłada na wodzie nowe przedstawienie.
Już nie lazur, nie szmaragd znaczy toń niezmierną –
jesień dnia gra czerwienią, przetyka ją czernią.
Słońce wolno ku ziemi pochyla koronę -
jeszcze schłodzi w kąpieli promienie zmęczone,
zieleń zmieni w purpurę, żar chłodem zniweczy
i powierzy świat cały księżycowej pieczy.

Gdzie odeszły kolory, gra świateł i cieni?
Miesiąc ogród poświatą w srebrny las odmienił -
pośród ciszy przybrzeżnej uśnie złudna dama,
by się z brzaskiem obudzić w świątyni dumania.




Forli (IT)
15 wrzesień 2011

skaranie boskie

[Ewa Włodek]

no, toś po arkadyjsku ustylizował...I jest baśniowo...



Pozdawiam ciepło,
Ewa

[Leon Gutner]

Aleś nastroiła Leona Małpko .
Jak tu pisać kiedy słów brakuje nawet na komentarze do takich dzieł .

Z ukłonem L.G.

[P.A.R.]

dżises, jakbym czytał wieszcza sprzed wieków
więc chyba Ci się udało ...

[Miladora]

Bardzo nastrojowo i melodyjnie, Skarańku.
Kupuję ten obraz.

Mała sugestia:
- lecz je spełnia rzadko. - płynniej byłoby:
- lecz spełnia je rzadko.

A teraz masz buziaka.

[Nilmo]

Czytając początek miałem trochę problemy z pozbieraniem tego w całość. Naciupciałeś tych tonie rozpala, roztacza, że mnie to przygniotło. Ale dalej, jakbym załapał rytm, wszystko zaczęło mi grać i się wiązać. I choć nie przepadam za opisami, potrafiłeś przykuć uwagę. Nie potrafię powiedzieć co, ale coś mi nie gra z tym początkiem. Jakbyś nie miał pomysłu, a w trakcie pisania się nakręcił i sprawił że to popłynęło. Dziękuję.

[skaranie boskie]

jest baśniowo

Jak to w Arkadii, Ewo

Jak tu pisać kiedy słów brakuje nawet na komentarze do takich dzieł .

Nie przeginaj.
Od dzieł to są twórcy a ja to mogłem sobie opowiastkę rymowaną napisać.
Skoro jednak zapiera słowa w klawiaturze...
Miło

dżises, jakbym czytał wieszcza sprzed wieków

Chyba z epoki kamiennej.
Nie widzisz, że dłutem ciosałem?

Kupuję ten obraz.

Bierz za darmo, Mila. Szkoda kasy.

Mała sugestia:
- lecz je spełnia rzadko.
- płynniej byłoby:- lecz spełnia je rzadko.

Wiem, że to nie sylabotonik, ale starałem się przynajmniej wersy zrymowane utrzymywać w takiej samej stopie wierszowej. Stąd dopełnienie przed orzeczeniem się znalazło, co gramatycznie nie szkodzi, a rytm trzyma.

Jakbyś nie miał pomysłu, a w trakcie pisania się nakręcił i sprawił że to popłynęło.

Coś w tym jest Nilmo.
Pomysł to miałem, tylko trochę mi się z początku koła w miejscu kręciły. Chyba ślisko było



Dziękuję wszystkim za cenne uwagi i miłe uszom komplementy.

[Gloinnen]

Dobra dobra, to już wiesz, co w wierszu zachwyca, a ja napiszę dla odmiany, co nie zachwyca.

to królestwo rusałek, co z pradawnych czasów
stroją brzegi jeziora w zapach tataraku.

"z" w znaczeniu czasowym "od" - nie pasuje mi. Daleko posunięta dowolność składniowa.

niczym boskiej Artemis chłodne pocałunki,

Boska Artemis - to nie jest czasem masło maślane? Mogłaby być "dzielna", "śmiała". cokolwiek innego, ale boska bogini?

Biała dama swe wdzięki skrywa za woalem,
rzekłbyś welon to tylko, a jej nie ma wcale.

A może zamiast powtarzać "welon", daj coś innego? "Muślin"? Równie zwiewny, przezroczysty...

A w ogóle tak to ładnie opisałeś... Dynamicznie, z uczuciem, barwnie, miękko...
Jakbym wszystko już gdzieś kiedyś widziała...

No to stawiam dzisiaj ja


Glo.

[Abi]

jak déjà vu,
gdzie górą przyjemność...



A.

[skaranie boskie]

jak déjà vu,
gdzie górą przyjemność...

Za deja vu nie ręczę, choć pewnie czytałaś to już gdzieś, kiedyś...
Za przyjemność i górę -

A Tobie Glo, odpowiem prozaicznie, bo żaden poeta ze mnie.
W sprawie rusałek już kiedyś się czepiałaś. Chodzi Ci o to "z pradawnych czasów". Dla mnie jest to równoważne z powiedzeniem "z dawien dawna". Ale ja to nie słownik, a z tych żaden takiej interpretacji nie przewiduje. Dlatego podeprę się tutaj (choć rzadko to czynie) formułą licentia poetica.

Boska Artemis - to nie jest czasem masło maślane? Mogłaby być "dzielna", "śmiała". cokolwiek innego, ale boska bogini?

Zacznę od tego, że imię Artemis samo w sobie jeszcze nie oznacza boskości, stąd wniosek, że stwierdzenie "boska Artemis" wcale nie oznacza "boska bogini". Dopiero związek frazeologiczny "boska Artemis" nadaje Atremidzie boskość. Znaczy - nie masz racji.

A może zamiast powtarzać "welon", daj coś innego?

A gdzie ja, droga Pani, powtórzyłem słowo "welon"?

A w ogóle tak to ładnie opisałeś... Dynamicznie, z uczuciem, barwnie, miękko... Jakbym wszystko już gdzieś kiedyś widziała...

No!
I tak trzeba było od razu!
Dziękuję Ci skarbie za pozytywną ocenę.