boli mnie ta zima

[mawo]

odnajdywałam cię w pulsie
uderzeniach stóp
wypalonych w ścieżkach pamięci
korytarzach z mgły a ty rosłeś
rozciągałeś się we mnie

jeszcze czuję dotyk
kreślący na twarzy linię
gwiazd już nie ma
ciała nie kołysze noc
mijamy się nawet we śnie

mówię do ciebie cichutko
ale słowa to tylko biały pył

[alchemik]

Czytając ten smutny wiersz, przychodzą mi do głowy dwojakie interpretacje.
Oczywiście to uniwersalny wiersz o stracie bliskiej osoby.
Z jednej strony to rośnięcie w peelce mogę traktować metaforycznie, ale przecież i cieleśnie, erotycznie.
A wtedy to wiersz o rozejściu, upadku miłości, zimie.

Kiedy potraktuję te słowa biologicznie, to widzę z kolei macierzyństwo, ciążę, utratę dziecka.
A nic gorszego nie może spotkać matki.

Tak czy siak to bardzo smutny wiersz.
Delikatnie napisany płynie aż do rozproszenia białym, zimnym pyłem.

Jerzy

[Hosanna]

Mnie się to kojarzy z poronieniem
słuchaniem pulsu płodu (dzieciątka)
z kopaniem (wyczuwalne ruchy)
gwiazdy kojarzą mi się z marzeniami

kobieta marząca o dziecku
może nawet ? o dziecku spajającym także jakiś związek z kimś ważnym

czasem lubimy by wspomnienia bolały
to to dziwna ale wciąż forma ŻYCIA

najsmutniej jest kiedy nawet ból mija

mija cos co bardzo chcieliśmy zatrzymać

biały pył zdaje się być .. za mało

[mawo]

Jerzy, Hosanna, dziękuję za piękne interpretacje wiersza.

[Stella]

Smutno bardzo. Osobiście skłaniam się ku interpretacji Hosanny.
Po kilkukrotnym przeczytaniu, wiersz odsłania nieco więcej, nabiera smaku, mimo, że wciąż jest nim głównie gorycz. Podoba się

[lczerwosz]

Powtórzę za wcześniejszymi komentarzami.
Pozbyłbym się kilku słów, nie są konieczne, ale to tylko moje wrażenie. Plus drobiazgi:

odnajdywałam cię w pulsie
uderzeniach stóp
wypalonych w ścieżkach pamięci <--
korytarzach z mgły a ty rosłeś <-- tu bym powtórzył w
rozciągałeś się we mnie
<-- niekoniecznie wypalonych, sam moment zapamiętywania nie jest niemiły, odwrotnie, zatem wypalanie czegoś w pamięci, jakby żelazem, jest nie nieadekwatne.
A może:
zapisanych alfabetem dotyku, literami
korytarzach z mgły a ty rosłeś
rozciągałeś się we mnie
<-- A może:
zapisanych we mnie
w korytarzach z mgły
a ty rosłeś rozciągałeś się

Ten biały pył brzmi w głowie, jak ból. Bo wiadomo, że w rozsypkę wszystko popada.
Wiersz bardzo się podoba.

[mawo]

Stella, dziękuję za wizytę, lczerwosz - do przemyślenia. Dzięki

[anastazja]

Ależ urzekłaś mnie tym wierszem. Uwielbiam smutasy, a ten, taki jest. Cudowny tytuł - adekwatny do wiersza. Odczuwania peelki - ból w postaci zimy, bardzooo...

Już Cię lubię - mawa

[mawo]

Bardzo dziękuję i pozdrawiam