MIĘDZYGWIEZDNE ŚLADY

[coobus]

Andrzejowi Wajdzie
---

gdy spada gwiazda
która rozświetlała drogę
i prowadziła ku nadziei
nie myślimy o szczęściu
uczymy się żyć na nowo

niepewne kroki podpieramy
pozostawionym przesłaniem
którego zapis sami składaliśmy przez lata
z przechwytywanych słów i obrazów

uczymy się
wciąż się uczymy omijać odbicia gwiazd
wklejone w zwodniczość bagiennych luster

prawdziwe gwiazdy
uczą nosić głowę wysoko
uświadamiają potrzebę uczciwości
odkrywają przed nami
bliskość drugiego człowieka
w międzygwiezdnej przestrzeni

gdy spadają
już sami potrafimy spoglądać ufnie w górę
mądrzejsi i silniejsi
w wiecznym poszukiwaniu światła
bogatsi o umiejętność rozpoznawania
bliźniaczych gwiazdozbiorów

[Lucile]

Cobi,
piękny i potrzebny wiersz, dziękuję.
Mam nadzieję, że się nie pogniewasz, iż zamiast tradycyjnego komentarza, oddam głos samemu Mistrzowi i przytoczę kilka Jego wypowiedzi na temat Jego pierwszych filmów.

Pokolenie, 1955 r.
Pewnej jesiennej nocy 1954 roku zostałem przywieziony do otoczonego drutem kolczastym i pilnie strzeżonego ośrodka w Konstancinie, gdzie film "Pokolenie" obejrzało Biuro Polityczne. Krytyka ze strony "towarzyszy z kierownictwa" była druzgocąca... Na ekranie nie dostrzeżono niczego wartościowego, a młodych bohaterów określono jako lumpen- proletariat.

Kanał, 1957 r.
O moim pierwszym i najważniejszym życiowym sukcesie, jakim stał się film "Kanał", zdecydował Tadeusz Konwicki. To on dał mi opowiadanie Jerzego Stawińskiego i jako kierownik literacki Zespołu "Kadr" zrobił wszystko, aby film powstał.

Popiół i diament, 1958 r.
Ostatni dzień wojny. Poranek pierwszego dnia pokoju... Pokazać tej szczególnej nocy losy młodego człowieka uwikłanego w okupacyjną przeszłość, zmęczonego bohaterstwem... Co za piękny temat dla filmu. Tej szczególnej nocy spotyka się przeszłość z przyszłością... i zasiada do jednego stołu. Przy akompaniamencie tang i fokstrotów bohater filmu, Maciek Chełmiński, szuka odpowiedzi, jak żyć dalej - jak zrzucić bagaż przeszłości, rozwiązać odwieczny dylemat żołnierza... Słuchać, czy myśleć. A jednak Maciek zabija... Kocham tych nieustępliwych chłopców, rozumiem ich. Chcę moim skromnym filmem odkryć przed widzem ten skomplikowany i trudny świat pokolenia, do którego sam należę...

Lotna, 1959 r.
Wczesnym rankiem, po wejściu filmy "Lotna" na ekrany, pełen niepokoju znalazłem się w Ogrodzie Saskim, z plikiem gazet na kolanach. Wszystkie recenzje były druzgocące. Zdumiony takim obrotem rzeczy pomyślałem - "Lotna" jest filmem nieudanym, tego nie musiałem dowiadywać się z gazet. Zmagając się ze scenariuszem, obsadą i produkcją przez wiele miesięcy, miałem tego świadomość. Ale... jest to film mój i nikt inny nie mógł go wyreżyserować. Być może zatem moje wady są oryginalniejsze od moich zalet. A w każdym razie są one moje własne i powinienem bronic ich również przed samym sobą...


Krzysiu, jeszcze raz bardzo dziękuję, za chwile wzruszeń i głębokiej refleksji

A teraz... trochę prywaty, poniżej autograf Andrzeja Wajdy i Krystyny Zachwatowicz Wajda w przepięknym, bogato ilustrowanym albumie "Wajda - filmy", ofiarowanym mi po wspólnie przygotowywanej wystawie muzealnej.

Drogiej Pani
Lucynie Bełtowskiej
komisarzowi wystawy w Collegium
Maius naszych prac teatralnych:
"Dostojewski Teatr Sumienia"
z serdecznym podziękowaniem
za znakomitą realizację tego
pokazu.

Autograf mistrza.jpg

[Henryk VIII]

Witaj!
Piszesz: "uczymy się
wciąż się uczymy omijać odbicia gwiazd
wklejone w zwodniczość bagiennych luster" --- tak, maestro, to wielka prawda, wszak uczymy się aż do śmierci!

h8

[Krzysztof]

Bardzo dobry wiersz, stara szkoła pisania, ode mnie gratulacje, pozdr

[EdwardSkwarcan]

Duże brawa
Wreszcie jest i gdzie się szwendał hę?

[Gruszka]

Alez podoba się. A przedostatnia - zabieram.
I do braw dołączam.

[em_]

wciąż się uczymy omijać odbicia gwiazd
wklejone w zwodniczość bagiennych luster

Witaj, zabieram sobie ten fragment
pięknie i szczerze,
pozdrawiam

[anastazja]

coobus pisze:
wciąż się uczymy omijać odbicia gwiazd
wklejone w zwodniczość bagiennych luster

To, takie Twoje Coby -

mistrz tchnął w Ciebie ducha poetyckiego. Brawo

[eka]

prawdziwe gwiazdy
uczą nosić głowę wysoko
uświadamiają potrzebę uczciwości

Coraz mniej ich. Produkujemy nędzne podróby, co to ani odwagi nie mają, relatywizują wszystko, najczęściej w zgodzie z tylko własnym, źle pojętym interesem. Zaciemniają nasze drogi.
Mądry, inspirujący wiersz, Poeto.

-------------------------------------------------------------
Dobrze, że stałam się poniekąd impulsem do powrotu.
Zaszczyt : )

[coobus]

Lucile - obszerne są Twoje wspomnienia po Mistrzu, który niedawno nas opuścił. Wiersz napisany w dniu pogrzebu Andrzeja Wajdy.
Piękne są Twoje wspomnienia, Lucynko, tak jak piekne jest Twoje życie. Miałem okazję je poznać i szczerze pozazdrościć. Wierzę, że jeszcze wrócimy kiedyś przy kawie do tego, co to życie wypełniało. Że znowu ożywisz dla mnie przeszłość zapisaną w dostojnych ścianach.

Czytającym i komentującym dziękuję. Cieszę się, że patrzymy w te same gwiazdy i w te same gwiazdozbiory.