za taflą

[alchemik]

usunięto kiry z powierzchni srebrzonej
do dłoni przymarza płomień
skrzesany przed chwilą
przy kolejnej próbie

pamiętam

zawsze miałaś
obiekcje do jednorazowych
wolałaś te podsycane paliwem
zbieranym pośród kwitnących strof

cisza

a tu noc w środku dnia ktoś wyłączył okno
może w nowiu ale i bez konstelacji
w ich miejsce iskry z kamienia
obumierają popiołem

zwierciadło

zmilcza telefonem
głuchym na zasięg ramienia
bezdźwieczną melodią przyobleka
pustkę w źrenicach wykrzywionym obliczem

[witka]

Dobry, zwalniam się z rozpisywania interpretacji.
Nie potrzebujesz kadzenia - wiersz do lutowego koszyka.

[Gruszka]

Bardzo dobry. Pozwól, że nie będę rozwijała komentarza, w każdym razie - każdym wersem mówi do mnie Twój wiersz.

[alchemik]

Witka, aha.
Elu, też dziękuję.
Się nie spodziewałem pozytywnych recenzji.

Jurek

[Gruszka]

a dlaczego się nie spodziewaleś? Nie kapuję. Umiesz ocenić nie tylko cudzą twórczość, swoją też.

[elka]

a tu noc w środku dnia ktoś wyłączył okno
może w nowiu ale i bez konstelacji
w ich miejsce iskry z kamienia
obumierają popiołem

Posypałeś głowę popiołem... będzie dobrze.

Bardzo dobry wiersz, ale jak do mnie, ten kawałek szczególnie przemawia.

Pozdrawiam.elka.

[alchemik]

Aż taki pokutnik ze mnie nie jest. Właściwie to żaden pokutnik.
Nie ma co liczyć na ten popiół nawet w środę, za dwa dni.
Ja i tak poszczę, raczej ze względów ekonomicznych niż ideologicznych, Elu.

Ale dziękuję za przychylność względem tekstu.

Jerzyk

[Lucile]

Jerzy, odczytałam:

za taflą
pamiętasz
ciszy
zwierciadło

czy tu ukryłeś sedno wiersza?
Gorzko.

zmilcza telefonem
głuchym na zasięg ramienia
bezdźwieczną melodią przyobleka
pustkę w źrenicach wykrzywionym obliczem

telefon głuchy na zasięg ramienia - wzrusza mnie i - pustką czyjeś nieobecności - wypełnia źrenice

Za zadumę, podszytą smuteczkiem i nostalgią, pięknie Ci, Jerzy, dziękuję
L

[zingara]

poczułam wiersz, gada do mnie:) świetny