Druga wersja wiersza o śmierci

[Adela]

W drugiej wersji wiersza o śmierci,
zmarli nie odwiedzają mnie we śnie,
nie mówią, kto będzie następny.

Kałuża odbija światło latarni
i ledwo widać jak daleko do szczęścia,
ale trzeba zostawiać ślady na śniegu,
słuchać jak miasto szczęka zębami.

Kostnieję, właściwie nie wiem:
z zimna, czy z braku pewności?
Czy nie umarłam już dawno?

W drugiej wersji wszystko mogę zmienić.

Piszę z chaty w lesie.
Łowię ryby, zbieram borówki.
Nie pamiętam snów, pytań, odpowiedzi,
woda w rzece nie zamarza, nie boję się ciemności.

Nic nie zarzucisz tym poprawkom,
chociaż można je wymazać.

[Gloinnen]

Człowiek próbuje oswajać myśl o śmierci w różny sposób.
Sądzę, że pisanie wiersza to odpowiednik budowania rozmaitych wyobrażeń. Z jednej strony - obrazy niepokojące (zima, kostnienie, nieprzyjazna przestrzeń miejska) - z drugiej - wizja spokojniejsza, naznaczona obojętnością. Zmienność tych reprezentacji odzwierciedla ambiwalencję ludzkiego myślenia o umieraniu. Raczej nie o śmierci jako rzeczy ostatecznej, bardziej o samym procesie. Jak to będzie?
Dopóki żyjemy, możemy wprowadzać poprawki. Sam moment umierania staje się tworzywem poetyckim, a jednocześnie akt twórczy to tylko pretekst, aby zbliżyć się do nieznanego, ubrać w słowa, metafory, obrazowanie, nadać formę przystępną dla człowieczego postrzegania.

Pozdrawiam,


Glo.