szkic do tęsknoty (wersja druga)

[em_]

Miło, że ładnie
dzięki

[AS...]

pod względem poetyckim to Twój najlepszy wiersz

ale jeśli idzie o zapis, to
mam dwie poważne uwagi;
tylko nie wiem czy mogę

[em_]

ależ proszę

[AS...]

1) czytelnik to niestety takie stworzenie, które potrafi kojarzyć;
i oto w Twoim wierszu natrafia na wymowę czekania i ślad ust...
nie jestem specjalnie pobożny, ale od razu ląduję w kościele:
krew życia, kielich zbawienia, symbol zmartwychwstania, ofiara krzyża, znak pokoju;
namiętni oglądacze reklam też skojarzą Twoje metafory:
harmonia smaku, czystość barw, eliksir młodości, a gorzej, gdy trafią do polityki:
taśmy prawdy, odmęty szaleństwa albo mowa nienawiści;
umysły umysłów ścisłych ulecą ku abstrakcyjnym pojęciom:
moment pędu, zasada zachowania, natężenie prądu, kierunek siły
i nawet ci mniej lotni zaczepią o prędkość wiatru;

jak więc widzisz metafory dopełniaczowe pchają się do nas ze wszystkich stron;
wzbudzają niepożądane skojarzenia i emocje, nad którymi autor nie ma żadnej kontroli;
są jak trumna na fotografii ślubnej;
miała symbolizować dozgonną miłość, a wyszło coś nie tak;

wers z wymową czekania można zamienić na piękny:
jakby wskazywał że ktoś podsłuchuje czekanie,
a w drugim przypadku (ślad ust) użyłbym rzadko stosowanej metafory narzędnikowej:
przyłapałam ślad po twoich ustach na brzegu opróżnionej filiżanki;

2) źle wyglądają również zlepki bezokoliczników: nauczyć istnieć;
zapis "nauczyć istnienia" wygląda lepiej i brzmi lepiej;

3) zastanowiłbym się także nad konstrukcją wiersza:
dwuwersowy początek byłby świetną puentą,
a końcówka bardzo dobrze mogłaby rozpoczynać wiersz;

to tyle
mam nadzieję, że nie bolało

[em_]

Skojarzenia rzeczywiście mogą być różne,
ale ten kielich zbawienia to naprawdę...
No i ślad ust w twojej wersji też jednak brzmi lepiej.
Co do zamiany końca z początkiem nie jestem przekonana i zostawiam, jak jest.
A swoją drogą, nie spodziewałam się już takiego komentarza tutaj od nikogo

[AS...]

to proste;
takie komentarze bywają ryzykowne, a ich odbiorcy w znakomitej większości
uważają je za osobistą zniewagę...
w najlepszym przypadku autorzy kwitowali stwierdzeniem, że się wymądrzam,
albo że usiłuję wystrugać z siebie autorytet;
nie ukrywam, że mam pewną wiedzę o poezji; wiedzą tą podzielili się ze mną inni
i wzbogaconą o własne przemyślenia staram się dzielić z innymi;
ale tylko z tymi, którzy tego chcą;

na tym portalu jest wielu znakomitych komentatorów;
proces uczenia się i doskonalenia to proces ciągły;
wiele klinów wbitych do mojej głowy po dziś przyprawia mnie o migrenę
i wielu osobom zawdzięczam drogowskazy na drodze, którą idę;
pozdrawiam

[biegnąca po fali]

Ja tam lubię... kiedy AS mnie znieważa

A wracając do wiersza...
...biegnącej też się podoba

[em_]