Powód pierwszy

[Damian Sawa]

chmury pienią się jak wstrząśnięta lemoniada
niepotrzebnie pada z nich śnieg
wyciskam wszystko i nie rozmawiamy

wyczekujesz słońca w tych warunkach
wracamy do pogaszonych lamp
na swoją ziemię po schodach
uczysz mnie znikać i nie płakać
po rozstaniach
obmywasz ręce w roztopionym maśle

na znak (nie)miłości
zamykasz mocniej oczy
umieram

[anastazja]

chmury pienią się jak wstrząśnięta lemoniada
niepotrzebnie pada z nich śnieg
wyciskam wszystko i nie rozmawiamy

chmury jak wstrząśnięta lemoniada
sypie śnieg niepotrzebnie...

może jakoś tak Damian? - niepotrzebne dopowiedzenia i rym; lemoniada, pada...
a tak ogólnie podoba mi się

[czochrata]

ja lubię taką prostotę wypowiedzi...

[Marcin Sztelak]

Po usunięciu tego dość nieciekawego rymu będzie bardzo dobrze.
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Jestem na tak. Subtelnie napisane a jednocześne nie czułostkowo,
no i ta scena śmierci w wyobraźni, dobre.


Pozdrawiam

[Gloinnen]

Zgadzam się z Alem. Wiersz jest napisany bardzo dobrze, mam tylko wątpliwości odnośnie tego roztopionego masła.

Nurzanie w nim rąk przywołuje pewną scenę z "Ostatniego tanga w Paryżu", gdzie był to zaledwie wstęp do...

Tak więc akurat z rozstaniem mi się wyjątkowo nie kojarzy.

Poza tym - jest Delikatny, prosty opis, pozbawiony przeładowania metaforami i egzaltacji.

uczysz mnie znikać i nie płakać

Bardzo mądre i prawdziwe. To jest chyba najtrudniejszy aspekt każdego rozstania, doskonale przez Ciebie utrwalony.

Wyrazy uznania,

pozdrawiam,


Glo.