zimno

[Alga]

możesz zwyczajnie siebie komuś nie dać
zostawić ślad czytelny jak zdarte kolano
pejzaż skaleczony inaczej bo serce
bije od niechcenia w imię niepamięci

zostajesz na zawsze jak pogięta furtka
skrzypi chociaż daje ułudę zamknięcia
nie broni przed niczym
nie zatrzyma śniegu

lód wspina się po klamce

nie stukaj
zbijesz szybę śmiechem

[eka]

możesz zwyczajnie siebie komuś nie dać

A o tym czasami się zapomina, słuszna konstatacja i dobre otwarcie wiersza.
Ale jakie skutki owa prawda przynosi?

(...)
zostajesz na zawsze jak pogięta furtka
skrzypi

nie zatrzyma śniegu

lód wspina się po klamce

-----------------
Znakomita pointa, która neguje założenie pierwszego wersu, pokazując siłę adresata. Jego rolę.
Algo, oryginalność obrazowania, niebanalność wątku - tak przecież eksploatowanego w poezji i zabijanego kalkami przez grafomanów - na wielki plus.
Zawsze warto zasiąść nad Twoim wierszem.

[em_]

— możesz zwyczajnie siebie komuś nie dać —


dobry, przemyślany tekst

[Alga]

możesz zwyczajnie siebie komuś nie dać

A o tym czasami się zapomina, słuszna konstatacja i dobre otwarcie wiersza.
Ale jakie skutki owa prawda przynosi?

(...)
zostajesz na zawsze jak pogięta furtka
skrzypi

nie zatrzyma śniegu

lód wspina się po klamce

-----------------
Znakomita pointa, która neguje założenie pierwszego wersu, pokazując siłę adresata. Jego rolę.
Algo, oryginalność obrazowania, niebanalność wątku - tak przecież eksploatowanego w poezji i zabijanego kalkami przez grafomanów - na wielki plus.
Zawsze warto zasiąść nad Twoim wierszem.

Eko, cieszę się, że ten fragment Ci się spodobał. I że wpadasz mnie poczytać.

Pozdrawiam