swobodny spadek wzwyż

[alchemik]

chwila za chwilą twarz za twarzą
przez monotonię ciągłych zmian
o noc wyprzedza przyszłą myśl
gna przez odbicia w niedomytych

a w szybach czeluść wykrzywionych
gąb i groteskowo rozpostartych
w pęd rachitycznych skrzydeł w szyb
lecz szybowanie ptasim kręgiem

gdy on zamknięty jest w posturze
wszak przynależnej dla aniołów
rozcapierzone dłonie w szpony
drą czasoprzestrzeń na kawałki

kolejne piętra i odsłony upada
wzwyż przecież ku gwiazdom
przez konstelacje świetlne miasta
w mokrym asfalcie odciśnięte

[witka]

odwrócona grawitacja

[lczerwosz]

noszenie na wiatrach, po dobrym jedzeniu

[alchemik]

Leszku, na wiatrach to w odrzucie, w dodatku po ciężkostrawnym.
A noszenie zaś tylko na rękach.
Swobodny spadek jeno wzwyż.
Po lucyferiańsku.

[Gruszka]

Wiersz, w którym za sprawą gwiazd, konstelacji, scenerii miasta nocą - Autor jest rozpoznawalny bez podpisu.
Podoba się.

[alchemik]

Dzięki, mniam, Gruszko.
Jeno, żeby kto TWA nie zarzucił, bo ostatnio doszły mnie słuchy, co niby się szerzy.

Krytyki brak pod wierszami.
Nie refluksyjnej, ale zaś merytorycznej.

[Gruszka]

Krytyki brak pod wierszami.
Nie refluksyjnej, ale zaś merytorycznej.

No cóz, jestem cienka w tej merytorycznej, wybacz. Pozwalam sobie napisać na temat moich odczuć i tyle... musi wystarczyć. Sorry, jeśli... Jakie TWA poza tym? Nowa tu jestem i bez zaplecza, i w dodatku mało ważę.

Pozdrawiam

[tojatwoja]

Podmiot jest zdegustowany, zniesmaczony życiem. Mógłby tak dalej utyskiwac, tylko, że porwał się na swobodny lot mu gwiazdom. Wiersz nabiera dynamiki (drze pazurami czasoprzestrzeń). Staje się nieodwołalne. Lot mu gwiazdom nie skończy się dobrze, bo one są tylko odbiciem na mokrym chodniku. Ale taki był wybór peela. Przedkładal to nad kontynuację uciążliwego życia. W pewien sposób wzniósł się ponad nie.

Ciekawie, dynamicznie, wprost filmowo. Bardzo mi się podobało. Pozdrawiam, Anka

[alchemik]

He he, Anka, dobre.
Podmiot jest durnym poetą.
Przy innej interpretacji.

Jego degustacja życia, odbija się w marnych wierszach, na których chce wzlecieć do nieba.
A przez defenestrację spada co najmniej z ósmego.
Choć przez cały czas myśli, że mknie ku gwiazdom.
I rozbija pysk o asfalt.
Tytan, Prometeusz.
A może Niosący Światło w innej mitologii?

Dzięki

Jurek

[tojatwoja]

Przepraszam, defenestracji nie doczytałam się. Ale poetą mój też mógł być. I Prometeuszem w jakiś sposób.