Banitka

[Gloinnen]

Jak uwierzyć, że nie ma już tego, co cieszy?
Zatrzasnąłeś z wściekłością zimowe portale;
zakończone przechadzki wśród świateł i wierszy.
Żegnam, zniknij, zapomnij! wzbroniłeś iść dalej.
Chcesz mnie winą obciążyć, bez skargi przyjmuję
żagiew, która podpala wiszące ogrody.
Precyzyjnym szyderstwem rozbierasz ze złudzeń;
naucz, proszę, na zawsze, pokornie odchodzić.
Czarnym ścieżkom powierzam oddechy zmęczone,
by w objęciach Erynii do brzasku dopełznąć.
Każda noc odzwyczaja, z kamiennym uporem,
od czekania na ciepło, przez długą bezsenność.

Przyjdzie teraz słów prawdy głęboko żałować
i miłości wyznanej w kolejnych odsłonach.


____________________
Glo.