Remanenty po liftingu: Arcydzieło

[Dante]

Patrzył w chmurkę gdy pod górkę
wolno kroczył
nagle w główkę dostał piórkiem
między oczy
rany boskie słowo gorzkie
się wymknęło
gdzieś posiałem moje całe
arcydzieło

może w ramy gdzieś u mamy
się upchało
może wyszło w niezawisłość
nazbyt śmiało
nie daj boże w lesie może
gdzieś się skrywa
a gdy przy tym lekko spite
będzie zgrywa

ech cholera wściekłość szczera
już mnie wzięła
będzie ściema że ja nie mam
arcydzieła
no więc siadam gdzie popada
z piórem w ręce
i tak sobie dzieło skrobię
jak najprędzej

skaczę piórem jak kangurem
po papierze
wizja nowa nadbudowa
w sukces wierzę
potem jętki szmelc baretki
w dzieło włożę
ujdzie w tłumie nie zrozumie
nikt a może
że łatwizna nikt nie przyzna
tak ze strachu
bo rzecz jasna każdy z nas ma
lęk obciachu

[Gloinnen]

Pamiętam ten wiersz

Zawsze mnie bawi do łez...


Delicje literackie!

Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

Biorę!

Bardzo pomysłowe, Dantku.
Ubawiłam się.

Aha - "w rece".
No bo jak arcydzieło, to arcydzieło...

[Dante]

Dzięki, he, miało się kiedyś wenę, a dziś?

[Ewa Włodek]

och, uśmiałam się serdecznie...


I uśmiechy posyłam liczne...
Ewa

[Nicol]

Lekko i bez obciachu

[Leon Gutner]

ech cholera wściekłość szczera
już mnie wzięła
będzie ściema że ja nie mam
arcydzieła
no więc siadam gdzie popada
z piórem w ręce
i tak sobie dzieło skrobię
jak najprędzej

Z przyjemnością L.G.

[skaranie boskie]

Mnie też bierze , powiem szczerze -
nawet trafia.
Mam ochotę tę robotę
włożyć w akta,
stworzyć stronę lub stron tonę
w księgozbiorze,
by potomni, nieprzytomni...

Ech! Daj Boże...


Co mam powiedzieć Dante?
Majstersztyk!
Z pięknymi rymami, nie tylko zewnętrznymi.