jestem dla wszystkich

[Napoleon North]

miłość to towar opatentowany
jak latarnia w mroku
rozrzucona wiatrem
nawet gdy spada cukier
zaciągnie cię na wyżyny
zrzuci w dół
pochowa i wskrzesi

bywa i tak że jej nie ma
starzejemy się w rytmie natury
podcinamy skrzydła latorośli
tłamsząc jej duszę
produkując klony
bezsercowców

a teraz zamknę oczy
by napełnić się szczęściem chwili
nie będę orać tulipanów
zasadzę drzewa i róże
na glebie z żyznych serc

[tabakiera]

To prawda, że bez miłości pozostaje nam tylko rytm natury i produkowanie bezsercowych klonów.

Gdyby skrócić, pozbyć się patetycznych dopełniaczówek, pomyśleć nad obrazowaniem (mam problem z zobaczeniem latarni rozrzuconej wiatrem w mroku i spadającym cukrem), byłby niezły wiersz.

[skaranie boskie]

To jest dość ciekawe spostrzeżenie.
Potrafisz składać słowa w niekonwencjonalne frazy, wymyślać swego rodzaju idee fix, a jednocześnie dokładasz do nich nadmiar słów, często nieadekwatnych. Myślę, że - jak już zauważyła Tabakiera - ten utwór ma zadatki na bardzo dobry wiersz. Może warto się nad nim jeszcze pochylić?