lodowa góra bluesa

[Hosanna]

nieznane elementy we mnie
zaczynają
rozpoznawać się

dotąd uciszone samotnością
nie mogące odnaleźć harmonii
łączą się w sens

mogę go poczuć
nawet w nieskończoności

płaczę
tak też się można połączyć

jestem wspólna
tożsama

tym samym sercem oddycham



Indiara Sfair
https://www.youtube.com/watch?v=uIss2Qm ... 15_1tBgqjg

[Lucile]

Improwizacja do improwizacji

jestem wspólna
tożsama

tym samym sercem oddycham

i obydwie cudne
za całość Hosanno

pozdrawiam
L

[Elunia]

Lubię bluesa. Kupiłaś mnie tym wierszem.
Podobasia zostawiam

[lczerwosz]

Samopoznanie jest przejawem dojrzałości, głownie emocjonalnej. Elementy, jak piszesz, łączą się w sens. Pytanie, czy poczucie sensu nie jest podobne do poczucia wartości a nawet szczęścia. Bo harmonia wewnętrzna to odwrotność rozkojarzenia, rozbicia, niezdecydowania. Ustaje walka wewnętrzna i jest tak, jak czuje się jednostka w swoim środowisku, nawet w tłumie, gdy inne jednostki popierają lub podpierają. Wspólny śpiew. Płacz w takim stanie nie oznacza cierpienia.
Nie chcę przerywać błogości tego spokoju, trwania w jednostajnym ruchu na osi czasu. Tylko ta nieskończoność to tylko marzenie ku osiągnięciu nieosiągalnego przecież absolutu, boskości, nirwany. Trzeba uwierzyć w jakąś kontynuację istnienia po śmierci, aby rozpatrywać takie perspektywy. Bo przecież ta linia ma przystanek.
Ale póki co, oddychajmy zasłuchani w pieśni smutku i spokoju, pogodzenia się z samym sobą jak z braćmi.