Liryk płochliwy jak ptak

[Gruszka]

Liryk wyrywa się na wolność,
choć świat nieznanym go przeraża.
Z nogi na nogę w ciasnej klatce,
a tak mu marzą się wojaże!
Lot w nieodkryte, które kusi...
i myśl - a będzie dokąd wrócić,

jeśli...?! A jeśli strach na wróble
markuje grozę, a się śmieje
i mówi: To nie takie trudne -
rozpinaj skrzydła, bo zwiotczeją!
A świat? A świat jest, jaki musi.
Nie dowiesz się, gdy nie wyruszysz.

A tyle masz do powiedzenia!
O tej tęsknocie do wolności.
Obawy rodzą się z wątpienia,
że tam swobodę dorwie pościg,
że ci odbierze i wyśmieje
pulsu nierówność i nadzieje.

I jak, liryku? Wyskoczymy
razem w tę przestrzeń, póki czas?
Z klatki piersiowej - w ciepły powiew,
albo na porywisty wiatr.

[bartosia]

Liryk płochliwy jak ptak

I jak, liryku? Wyskoczymy
razem w tę przestrzeń, póki czas?
Z klatki piersiowej - w ciepły powiew,
albo na porywisty wiatr.

Gruszka, co powiedzialabys o miniaturce?

[Leon Gutner]

Z lirykiem zawsze wskoczę w przestrzeń

Wskoczyłem przyjemnie .

Ukłony L.G.

[tabakiera]

Pewnie, że wyskoczymy, Liryku!
Melodyjnie, wdzięcznie i mądrze.

[eka]

Bardzo udany liryk, więc nie musi niczego się obawiać : )

Melodyjnie, wdzięcznie i mądrze.

I wzruszająco.
Brawo!

[EdwardSkwarcan]

Zgrabnie.

[Liliana]

Ładnie, rytmicznie, Gruszko.
Tylko w ostatnim wersie coś mi z rytmem nie tak:

I jak, liryku? Wyskoczymy
razem w tę przestrzeń, póki czas?
Z klatki piersiowej - w ciepły powiew,
albo na porywisty wiatr.

Pozdrawiam