wzniosłość

[Mchuszmer]

wzniosłość

byłem
jak tysiąc odłamków szkła
na przeczesywanej wiatrem trawie

aż wzeszłaś płomiennym świtem
chłodne tafle
stapiając w bryłkę złota

ujęłaś w dłonie poniosłaś
w kwieciste wrzosy las topoli góry wysokie





2013

[witka]

nie wolno mi - z metowca przepraszam
chłodne tafle
wtapiająć w kawałek złota

skoro wiersz wymaga śladu - to ja tak

[jaguar]

Pierwsza strofka jest ekstra. Dobrej nocy

[biegnąca po fali]

Przepraszam, ale bardziej bym tu widziała "aż" zamiast "i". Chodzi mi o pierwszy wers
drugiej strofy. To by jakoś tak bardziej podkreśliło znaczenie tego, co wydarzy się później.

W trzeciej trochę za dużo tych obrazów. Zrezygnowałabym z wrzosów.
Ale to ja.

[Mchuszmer]

Witka, no co Ty, po to zamieszczone, żeby wolno było. Dzięki za ślad i Twoją wizję:-) Zobaczymy, u mnie się teksty przerabiają po więcej niż roku nawet, heh.

Kocie, dzięki za odcisk, strofa - pewnie dlatego, że ta strofa uległa większym zmianom niż inne:-P. No, miłej!

Ewa, dziękuję:-),
heh, no tak - jest jeszcze wersja, w której mam "aż", tak było od początku. Zmieniłem dopiero co na "i", bo jakoś twardo tu brzmi, ale masz rację, też już uważam, że osłabiłem tylko. No, to parę godzin wytrzymało, zmieniam.
A ostatni, no cóż - słusznie, wiem to, na dodatek sam nie lubię zatłoczonych wersów, ale chociaż mnóstwo w tym zabytku pozmieniałem, to zmiany tego fragmentu zawsze mnie uwierają (to stopniowanie jest elementem treści, poza tym zawsze słyszę to jako długi wers) i pewnie taki się zachowa.

[mirek13]

"Płomienny świt"?
Szymek...

[Alek Osiński]

Ładny wiersz, pierwsza strofa najbardziej, ale w dwóch miejscach przekracza
moim zdaniem granicę patosu, ocierając się wręcz o estetykę socrealistyczną -
to jest czwarty wers i ostatnie słowa wiersza. Pewnie przypadkiem, ale przywodzą
na myśl sztandarową pieśń ZMP - "ani góry wysokie ani morza głębokie
nie wstrzymają pochodu przyjaźni" A może to celowe...hmmm

[Mchuszmer]

Miro, Alek, no oczywiście, dla mnie też przekracza, ale data to początki mojego pisania i dziś nawet nie umiem się tak unosić, chyba, że w celach humorystycznych. Specjalnie czasem umieszczam naraz dwa skrajnie różne teksty. A mogłem w "Miłych złego...", tylko że ciekawsze spostrzeżenia dostanie się tutaj. Tak, traktuję to jako ładny wierszyk, pastelowy obrazek, ale uważam, że z publikacji takiego tworu po czasie też można wyciągnąć ciekawe wnioski. Choć dotychczas nie sprawiły, że znalazłem na puentę cokolwiek innego:-).
Alku, owszem, przypadkowo, heheh.
Dziękuję:-)

[bartosia]

byłem
jak tysiąc odłamków szkła
na przeczesywanej wiatrem trawie

aż wzeszłaś płomiennym świtem
chłodne tafle
stapiając w bryłkę złota

ujęłaś w dłonie poniosłaś


2013

Ja tu koncze czytanie. Jest pieknie, jak przystalo na wiosenny, dobry wiersz

[mawo]

"Dawnych wierszy czar" - płomienny świt, chłodne tafle, kwieciste wrzosy, niemniej czyta się bardzo przyjemnie.