daleko od morza

[Alga]

mijałam stawy
ten nad którym omszałam zielenią
wystrzelił lawendą szmaragdem języka
fosforyzowanie w nocy dni pokryte patyną
zieleń trzebiona zbytnio okrzesana
mija mnie odbiciem wszystko w nim odgadniesz
jak niebo wodą płynące bez skrzydeł

powierzchnia się burzy
chmurnieje powiewem
na powrót zagarniam sól pod korzenie

odnalazłeś się po latach jesteś
dziś jak kamień z rzeki która dla mnie
nie chciała się zatrzymać

[witka]

Myślę, że się przeczytał.
Historia kobiety świadomej, namiętnej.
Metaforyka podpłynęła do mnie.
Powrócę jeszcze do wiersza.

[mirek13]

Razi mnie nadmierna ilość przymiotników.
Związanych z kolorem i stanem ducha.
Wszystko to, czyni ten - nie boję się określić - piękny i obrazowy wiersz - landszaftem.
Namalowanym przez wprawnego artystę, ale egzaltowany, nawiedzony, przesłodzony i nadwymiarowy.
Tak się pisze ładnie, sercem i wrażliwością. Problem polega na tym, że tak już po prostu się nie pisze.
A puenty po prostu ni ma.
Może to jakaś forma sonetu ( w końcu mamy ostatnie trzywersy), bo tam jej nie trzeba, ale...
Po prostu - nie tak.

[eka]

Morze, rzeka, staw. Malejące powierzchnie.
Przebogaty obraz w tych stawach - niebo bez skrzydeł wodą płynące.
Odbite emocje i stany mijają.

Rzeka popłynęła do morza, on - dzisiaj jak kamień znaleziony po latach.
Druga zwrotka nie wróży dobrze relacji.
Namiętność i gniew.

Bardzo na tak, Algo.