jakoś to będzie

[biegnąca po fali]

niby nic
a jednak mięśnie nie tworzą już supłów
nie sposób potknąć się przy wdechu

powiększam przestrzeń o dźwięk
tak by echo odbiło nas od ściany

później

[imre]

Podoba mi się. Choć niepotrzebne wydaje mi się "o dźwięk" a Żabi koncert zamieniłbym na "koncert bez świateł i barw" te żaby nie specjalnie mi pasują:) ale to tylko ja

Ten mikroświat wiersza jest jak szukanie ocalenia. To jak czekanie na deszcz pod parasolem.. do rana. A rano miliony kropel rosy wsiąka w przestrzeń i ożywia ją

Pozdrawiam

[biegnąca po fali]

Masz rację, imre. Początek zupełnie nietrafiony. Coś się wyrzuci.
Dziękuję:)

[witka]

rezonans, logicznie pociągnięta mini, z Twoim sznytem.

[biegnąca po fali]

Dziękuję, witka.

[tojatwoja]

Świetna analiza tego jakże optymistycznego stanu "jakoś to będzie", który uruchamiamy po każdym życiowym walcu. Z typowym bladym afektem. Brawo.

[mirek13]

A będzie?
Przecież wiesz, że nie będzie.
A co do wiersza..., jak zwykle, bardzo dobry.
Wątpliwości (ale wyjątkowo moje, subiektywne) dotyczą fragmentu:
już supłów
Po co "Już"?
I te supły... Ja wiem, że są metaforycznie supły mięśni.
Sploty? Węzły? Nie wiem, ale nie lubię po prostu słowa "Supły", ale to właśnie ten subiektywizm pieprzony.

[biegnąca po fali]

tojatwoja - dziękuję:)


Mirku - nie będzie? Ty to umiesz człowieka pocieszyć. Będzie. Musi być...
mój Ty... optymisto.

"Już"- można usunąć, ale supły?