terapeutyczny II

[Pier]

"coraz więcej ludzi a człowieka coraz mniej" E.Stachura

zagubieni w świecie marzeń
rozmieniamy się na drobne
pudrujemy śmiechem twarze
bo tak łatwiej i wygodniej

żeby szybciej mocniej więcej
ogryzamy czas do kości
po czym rozkładamy ręce
pewni własnej niewinności

przyszedł czas by się zatrzymać
i poszukać siebie samych
taki bedzie życia finał
jak je dzisiaj rozegramy

nie musimy nic już musieć
a możemy jeszcze wszystko
wygrać walkę o tę duszę
której jest do ludzi blisko

dobroć w nas się wolno budzi
w naszych sercach duszy głowie
chociaż wkoło mnóstwo ludzi
każdy z nich to jednak człowiek

[EdwardSkwarcan]

dobroć w nas się wolno budzi
w naszych sercach duszy głowie
chociaż wkoło mnóstwo ludzi
każdy z nich to jednak człowiek

Myśl Autora jest piękna, lecz nie ma pokrycia w postępowaniu chrześcijan.
Całują krzyż i marzą, by porwać drobne na piwo, więc proboszcz stawia skarbonkę.
On też jest materialistą i ma na głowie kochanki, dzieciom pragnie zapewnić przyszłość mimo celibatu. Wszyscy za następcami apostołów udają świętość i skromność, bo jedni grzmią a drudzy z watą w uszach.
To na temat stosunku ludzi do ludzi.
Wiersz tematycznie super.

[Pier]

Panie Edku, jesli tak mogę, ja nie o chreśnijanach..... ja o ludziach ogółem ))

[Leon Gutner]

Absolutnie tematy Leona i przeczytałem z czystą przyjemnością .
Najbardziej - to ogryzanie czasu do kości

Z uszanowaniem L.G.