interglacjał

[alchemik]

uczucia do ziemi wniknęły
kwitnienie pośród kamieni

roztajał w sercu lodowiec
prócz głazów nic nie narzuca
odpowiedz kochanie odpowiedz
że glacjał już nie powróci

patrz - w dłoni trzymam pierwiosnek
przyrósł do palców na stałe
zamiast jesieni mam wiosnę
i oby tak pozostało

a w maju ciebie odurzę
bzem oraz leśną konwalią
to bardzo silny narkotyk
powstrzyma chłód przed powrotem

więc spijam kwiecień przez jabłoń
nawet nie wspomnę że kocham
być może przemówi czerwiec
być może przemówi lato

[tabakiera]

Wymieszałeś tu rymy dokładne i bardzo niedokładne.
W wielu przypadkach mi to nie przeszkadza, ale w tym wierszu - tak.
Ciekawie je wplotłeś, są bliskie i bardzo odległe.
Być może chodzi Ci o oddanie stanu oddalenia (w pierwszej części są bliskie i dokładne, im dalej, tym odleglej - również brzmieniowo), ale mi się tak czyta, jakbym miała fragmenty różnych utworów.

"Milenia - kwitnienia" - to nie jest ładny rym.

Dobrze usilnie trzymać w dłoni pierwiosnek.
To stan ducha.
Łatwiej z taką świeżością żyć, ale podmiot liryczny ma z tyłu głowy świadomość, że czas upływa.

Jest ciekawie, ale trzeba trochę pomarudzić...

[Stella]

Owszem, konwalia stosowana w schorzeniach serca ma bardzo silne działanie.
To niezwykła roślina
Raz pokonany chłód nie ma prawa wrócić. Gdy inne szalone żywioły dojdą do głosu lód nie ma racji bytu.

Piękna liryka, bardzo w Twoim stylu. Kamienie pośród kwitnienia- śliczne.

[alchemik]

Dorota, tak specjalnie to ja się nie przykładałem do rymów w tym wierszu. Tyle o ile, żeby spłynął jak lodowiec. A ten wycofuje się zwykle, stopniowo.
Jakbyś nie wiedziała, że używam nieraz niezbyt popularnych (czytaj ładnych) rymów.
A kto mi zabroni? Wstawiam je zwykle celowo. Zestawienie bezpośrednie.
Dziękuję, za interpretację i pomarudzenie.

Stello, piękna interpretacja. Trafia w punkt moich uczuć i emocji, które odczuwam.

Jurek

[tetu]

patrz - w dłoni trzymam pierwiosnek
przyrósł do palców na stałe
zamiast jesieni mam wiosnę
i oby tak pozostało

dla mnie Jerzy ta strofa najbardziej liryczna i rytmiczna. poza tym lubię wdzięk i prostotę

[Lucile]

Jerzy, wybacz,
mnie się lepiej czyta w ogóle bez pierwszej zwrotki, nie mówiąc już, że (jak Dorocie) także nie podoba mi się rym: milenia – kwilenia.
Jednak, nie to mi bardziej przeszkadza. Ta strofa zbyt dosłownie wprowadza, narzuca nam czas i epoki przez które przechodziła/przechodzi Ziemia.
A zaczynając wiersz od drugiej zwrotki, od razu myślę nad tym glacjałem. Czego, kogo dotyczy? Nas, czy świata. Pory roku, wymieniane miesiące wystarczająco osadzają nas w rzeczywistości. A przecież najważniejsze jest to, co dzieje się w nas. I wiersz tak właśnie prowadzi... ładnie, z nadzieją na przetrwanie uczucia i pojawia się nawet pewność, że na długo, bowiem przywoływani świadkowie; pierwiosnek, bez, konwalia, a nawet jabłoń, w gruncie rzeczy są nieśmiertelni. Glacjał – zima ich nie pokona, przecież odrodzą się ponownie, ponownie, ponownie...
A na tytułowy interglacjał najlepszym lekiem jest moja - słynna już - nalewka z odrobiną herba liliorum convallium, byleby tylko nie przedawkować

[alchemik]

Lucia, pójdźmy na kompromis.
Wycofam dwa pierwsze wersy pozostawię nieco zmieniony dwuwers, będący niejako mottem do wiersza.
Dziękuję za rady, oraz nalewkę na bicie serca.

[Stella]

no i git
a nie było Kamienie pośród kwitnienia?

[alchemik]

Było, ale nie podobał się malkontentkom zbyt dokładny i gramatyczny rym do millenia.

[Lucile]

nie podobał się malkontentkom

oui, je suis