poltergeist

[alchemik]

przebiegam nieskończoną amfiladę dwóch pokoi
przede mną chichot łkanie za mną kroki
echo?
zdrapuję ze ścian strupy odłażącej tapety
smugami krwi spod paznokci rysuję łzy na twarzach
demonów aniołów bliskich zapomnianych
malowanych grzybem

czas odmierza się niedopałkami z przepełnionej popielniczki

w moim domu straszy
potykając się o meble – nie tu je stawiałem
przez wytartą w dywanie dziurę
prywatną windą zjeżdżam w objęcia piwnicznego mroku
aby przytulić się do potwora z dzieciństwa

J.E.S.

[nie]

Przypomniał mi się Paranormal Activity 2, i że nie wierzę w poltergeisty.

Ale w sztuce je lubię.

[Halmar]

Mnie się kojarzy z historią jednej delirki. Bo największe strachy fundujemy sobie sami. Bo potwory siedzą w każdym z nas.
Przypomniałeś mi wiersz, który w dzieciństwie przyprawiał mnie o bezsenność...

Nie wie tata ani mama,
że jest w domu czarna jama...
Czarna, czarna, czarna dziura
bardzo
straszna i ponura.
Gdy w pokoju jestem sam
lub gdy w nocy się obudzę,
to się boję spojrzeć tam.
tam jest chyba mokro, ślisko,
jakby przeszło ślimaczysko...
Musi żyć tam wstrętne zwierzę,
co ma skołtunione pierze,
i do łóżka mi się wepchnie!

Brr...A teraz, gdy jestem duża, wciąż mam tego stracha w głowie, choć boję się już czego innego...

[Marcin Sztelak]

Mroczny wiersz, chociaż potwory z dzieciństwa już na szczęście oswojone, skoro służą za przytulanki...

Pozdrawiam.